W związku z wprowadzeniem od 1 lipca 2011 roku elektronicznego systemu poboru opłat na polskich drogach w postaci Krajowego Systemu Poboru Opłat, istnieje problem racjonalnej realizacji procesu eksploatacji tego systemu ze względu na jego strukturę. System ten cały czas posiada strukturę mieszaną w postaci elektronicznego i manualnego systemu poboru opłat co powoduje trudność w zapewnieniu ciągłości usługi transportowej odpowiedniej jakości obsługi użytkowników tego systemu. Każdy przestój systemu lub jego nieprawidłowe działanie, generuje dodatkowe koszty czasu podróży wraz ze społecznymi kosztami zanieczyszczenia środowiska. W związku z powyższym przedstawiona w pracy i bardziej szczegółowa analiza zagadnienia oceny niezawodności eksploatacyjnej autostradowych systemów poboru opłat stosowanych na polskich drogach wydaje się być celowa z punktu widzenia propozycji zastosowania skutecznych metod poprawy eksploatacji tych systemów.

W polityce transportowej UE, transport śródlądowy traktowany jest jako równorzędny w stosunku do innych systemów transportowych. Z uwagi na swoje proekologiczne cechy zalicza się go do systemu, który powinien odgrywać znaczącą rolę w rozwoju transportu zrównoważonego. Zasadnicze cechy transportu śródlądowego to niskie zapotrzebowanie energii na jednostkę pracy transportowej, a co z tym związane - niskie koszty zewnętrzne.

Budowa linii szybkiego ruchu stanowi ogromne wyzwanie techniczne i technologiczne. Na organizowanych przez UIC i odbywających się co dwa lata Światowych Kongresach Kolei Dużych Prędkości można prześledzić imponujący postęp w tym zakresie. Jest przy tym rzeczą charakterystyczną, że zasadniczą część uwagi poświęca się na nich właśnie sprawom techniki oraz rozwoju sieci połączeń w kolejnych krajach, a stosunkowo mniej zagadnieniom z zakresu organizacji przewozów, czy też - w ich kontekście - ekonomii. Podejście takie wynika niewątpliwie z fascynacji możliwościami coraz szybszego pokonywania przestrzeni transportem naziemnym oraz koniecznością udzielenia odpowiedzi na związane z tym niezliczone pytania techniczne i technologiczne.

Rosnący popyt na przewozy towarów kontenerami wymusza na armatorach budowę statków o większej ładowności. Powoduje to, że porty nieprzystosowane do obsługi dużych statków zmuszone są do modernizacji infrastruktury portowej, budowy nowych nabrzeży, pogłębiania torów podejściowych, kanałów i basenów portowych. Określany jest zakres przebudowy, wielkość maksymalnego statku, jaki będzie mógł zawijać do portu, okno dopuszczalnych warunków pogodowych i wymagana moc holowników portowych.