Bezpieczne transportowanie ładunków pojazdami drogowymi jest istotnym elementem logistycznych łańcuchów dostaw. Przemieszczane ładunki podlegają narażeniom transportowym, ponadto same też stwarzają zagrożenie dla otoczenia.
Ładunki niebezpieczne stanowią obecnie w Polsce około 8% masy wszystkich przewożonych ładunków, dotyczy to zarówno transportu drogowego jak i kolejowego. Transport kolejowy, ze względu na swoją specyfikę organizacji ruchu oraz zabezpieczeń jest szczególnie predysponowany do tego rodzaju przewozów.
Ze względu na ponoszoną odpowiedzialność zarówno za własne, jak i cudze mienie, przedsiębiorstwa realizujące zadania transportowe są w sposób szczególny podatne na różnego rodzaju zagrożenia, których realizacja prowadzi do często ogromnych szkód i strat.
Teoria bezpieczeństwa zawiera opis zdarzeń zagrażających zdrowiu ludzi, istnieniu obiektów technicznych i środowisku naturalnemu, oraz przedstawia zasady analizy systemów z punktu widzenia bezpieczeństwa. W literaturze z zakresu bezpieczeństwa systemów wyróżnia się dwa podstawowe pojęcia bezpieczność i bezpieczeństwo.
System transportowy "ruchoma droga" (niem. Rollende Landstrasse, w skrócie Ro-La) jest jednym z systemów transportu intermodalnego, który polega na przewozie kompletnych zestawów drogowych (samochodów ciężarowych z przyczepami o długości całkowitej 18,75 m lub ciągników siodłowych z naczepami, których całkowita długość wynosi 16,50 m) na specjalnych niskopodłogowych wagonach kolejowych.
Transport związany jest praktycznie z każdą dziedziną działalności gospodarczej prowadzonej przez człowieka. Stanowi nieodłączną część współczesnej gospodarki, bez której inne powiązane działy nie mogłyby funkcjonować.
Wyznaczenie trasy przejazdu to w dzisiejszych czasach bardzo popularne zadanie. Niemniej jednak trudno jest wyznaczyć trasę optymalną. Dostawcy różnego rodzaju usług oferują tego typu rozwiązania w urządzeniach do nawigacji czy mapach dostępnych w sieci Internet. Jednak są to rozwiązania o ograniczonej możliwości konfiguracji.
Każdy przedsiębiorca zobowiązany jest do spełnienia wymagań zawartych w krajowych jak i europejskich aktach prawnych. W Unii Europejskiej podstawowym aktem prawnym z zakresu bezpieczeństwa żywności i żywienia jest rozporządzenie (WE) nr 178/2002 ustanawiające ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołujące Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiające procedury w sprawie bezpieczeństwa żywności.