Wdrożenia technologii EPC/RFID w oparciu o standardy GS1

Na łamach czasopisma "Logistyka" wielokrotnie pisano na temat technologii EPC/RFID, a także wdrożeń rynkowych. Jednak dla Czytelników, którzy czytają o tym po raz pierwszy i dla przypomnienia tym, którzy już wcześniej spotkali się z pojęciem technologii EPC/RFID - kilka słów na temat struktury sieci EPCglobal, jej elementów i standardów.
Nowy system standardów, stanowiący połączenie technologii RFID, istniejącej infrastruktury sieci komunikacyjnej i Elektronicznego Kodu Produktu (EPC), umożliwia natychmiastową i automatyczną identyfikację oraz śledzenie ruchu i pochodzenia jednostki w całym łańcuchu dostaw w skali globalnej.
Sieć EPCglobal ze względu na funkcjonalność poszczególnych elementów można podzielić na 3 zasadnicze obszary: identyfikacji danych, gromadzenia danych i wymiany danych.
Tag umieszczony na obiekcie (na przykład paleta, opakowanie zbiorcze) zaopatrzony w antenę, zostaje wzbudzony poprzez fale radiowe, a informacja zapisana w postaci kodu EPC jest odczytana przez czytnik i przesłana do oprogramowania pośredniego, opierającego się o standard ALE. Oprogramowanie to stanowi natomiast interfejs pomiędzy wewnętrznym systemem informatycznym firmy (na przykład WMS, ERP) a EPCIS (EPC Information Service), dzięki czemu możemy zlokalizować, gdzie w danym momencie znajduje się obiekt. EPCIS udostępnia informacje o obiektach zaopatrzonych w kod EPC danej firmy i komunikuje się z innymi EPCIS innych firm za pośrednictwem ONS (Object Naming Service). EPCIS natomiast komunikuje się z ONS używając języka PML, a środowiskiem wymiany informacji jest Internet.

W artykule skupiono się głównie na kilku najważniejszych, aktualnie realizowanych projektach o skali międzynarodowej , którym przewodniczą organizacje krajowe GS1 z Europy. Na uwagę zasługuje ciekawy projekt pilotowy dla branży TSL, implementowany obecnie na linii Holandia - Japonia. Partnerami projektu są wielkie firmy - operatorzy logistyczni, tacy jak: DHL, Nippon Express, a także dostawcy rozwiązań software'owych i hardware'owych: NTT, SATO, NEC, natomiast liderami projektu są krajowe organizacje GS1: Niemcy, Holandia, Japonia. Jest to projekt, który ma na celu usprawnienie przepływu ładunków pomiędzy kontynentami, a dotyczy głównie transportu morskiego i lotniczego. Rozpoczęcie realizacji projektu miało miejsce w 2007 roku. Wówczas była to I faza projektu, która dotyczyła transportu pomiędzy Hong - Kongiem a Japonią. Do odczytu tagów zlokalizowanych na kontenerach użyto czytników ręcznych, zlokalizowanych w terminalach przeładunkowych i bezpośrednio na statkach. Ta faza projektu związana była wyłącznie z transportem morskim. W 2008 roku zakończyła się II faza, która z kolei dotyczyła transportu lotniczego pomiędzy Chinami a USA. Również w tym przypadku zastosowano czytniki ręczne, a dodatkowo tagi aktywne. Od końca 2008 roku jest realizowana III faza projektu. Transport morski pomiędzy Japonią a Holandią jest wspomagany w obszarze identyfikacji tagami EPC. Zastosowano po raz pierwszy w tym projekcie czytniki zainstalowane na stałe (bramki RFID) w terminalach przeładunkowych. Najważniejszym jednak elementem, który w poprzednich etapach projektu nie był implementowany, to zakres informacji, które są zapisane w tagu radiowym. O ile w poprzednich etapach projektu stosowano numery SSCC do oznaczania palet i numery GIAI do oznaczania kontenerów, o tyle w obecnym etapie stosuje się numer UCR (Unique Consignment Reference, zgodny z normą ISO 15418), wyrażony za pomocą identyfikatora GS1 o nazwie GSIN (Global Shipment Identification Number), identyfikującego wirtualne zgrupowanie jednostek logistycznych. Od pierwszej fazy projektu wykorzystywany był EPCIS jako narzędzie wymiany informacji o statusie ładunku, a także w celu jego śledzenia w łańcuchu dostaw.

Artykuł pochodzi z czasopisma "Logistyka" 3/2009.