Polityka transportowa państw Unii Europejskiej - cz. 2

Użytkownicy mają prawo korzystać z systemu transportowego spełniającego ich potrzeby, zapewniającego bezpieczeństwo, racjonalnego ekonomicznie, elastycznego i przyjaznego dla środowiska. Wokół tych zagadnień koncentruje się dalsza część unijnej polityki transportowej.

Niebezpieczne drogi.
Traktat z Maastricht umożliwia Unii podjęcie działań związanych z poprawą bezpieczeństwa na drogach. Zmusza do tego wysoka ilość wypadków śmiertelnych na drogach. Zadanie jest trudne, gdyż odpowiedzialność za bezpieczeństwo ruchu drogowego spoczywa na wielu instytucjach regionalnych, narodowych i wspólnotowych. Unia zakłada do 2010 r. redukcję o połowę ilości ofiar wypadków drogowych. Ma temu służyć harmonizacja kar w państwach członkowskich, ujednolicenie i egzekwowanie przepisów dotyczących maksymalnych prędkości oraz dozwolonej ilości alkoholu (lub substancji działających podobnie) we krwi. Ujednolicenie wymaga również sygnalizacja na drogach, tablice, oznaczenia, wskazania punktów niebezpiecznych, rozwiązania dotyczące języków, tak aby powstał spójny system identyfikacji. Rozbudowania wymaga także system sygnalizacji o warunkach atmosferycznych panujących na drodze. 

Nowe technologie dla bezpieczeństwa drogowego.
W szczególności nacisk kładzie się na wykorzystanie technologii teleinformatycznych dla monitorowania i wspomagania ruchu pojazdów, instalowanie urządzeń rejestrujących pracę pojazdu (czarne skrzynki), automatycznych ograniczników prędkości. Ponadto digitalizacja prawa jazdy może wspomóc harmonizację kar we Wspólnocie i nie unikanie odpowiedzialności przez kierowców. Unia powinna także wspierać pojawianie się na rynku bezpiecznych samochodów, wyposażonych w nowoczesne środki bezpieczeństwa i skonstruowane z nowoczesnych materiałów.

Faktyczne koszty transportu.
Koszty transportu to nie tylko koszty paliw i amortyzacji pojazdów. To także koszty budowy nowej infrastruktury, koszty poprawy bezpieczeństwa, zmniejszenia negatywnego wpływu na środowisko. Komisja Europejska twierdzi, że niezrównoważenie gałęzi transportu wynika z tego, iż użytkownicy transportu nie biorą na siebie pełnych kosztów jego użytkowania. Wynika to także z nadmiernego i chaotycznego obciążenia przewoźników różnymi podatkami i opłatami niezależnie, np. od stopnia wykorzystania infrastruktury i zanieczyszczenia środowiska. Unia dąży do zastąpienia niezsynchronizowanej polityki taryfowej instrumentami umożliwiającymi realizację polityki transportowej. Instrumenty te to: