Dziś "Dzień TIR-a". Choć właściwie - jak nieraz podkreślają to specjaliści od transportu - określenie "TIR" wcale nie oznacza znanego nam z dróg krajowych i zagranicznych zestawu drogowego (czyli np. ciągnika siodłowego z naczepą), a jedynie międzynarodową konwencję celną z 14.11.1975 r. dotyczącą przewozu towarów samochodami ciężarowymi w transporcie międzynarodowym, upraszczającą procedury na przejściach granicznych i w urzędach celnych dla większej skuteczności przewozów drogowych.

Ogarniająca nas zewsząd digitalizacja i zawłaszczająca wciąż nowe obszary życia sztuczna inteligencja zmienią nie tylko dotychczasowe modele biznesowe, ale - docelowo - całe otoczenie, w którym żyjemy. Może nie tak zaraz, ale zmieni. Tym bardziej, że skoro już teraz poszczególne maszyny i grupy urządzeń komunikują się wzajemnie czy wręcz "negocjują" ze sobą, a interakcja: platform, łańcuchów cyberfizycznych i blokowych staje się chlebem powszednim, to trudno nie zgodzić się z tymi, którzy mówią o "Gospodarce silikonowej (krzemowej)". Gospodarce, której siłą napędową będzie sztuczna inteligencja, kreująca nowe modele funkcjonowania biznesu.

Od 4 sierpnia 2019 r. w zupełnie innym kontekście możemy rozpatrywać powiedzenie o polskich lotnikach, o których już przed wielu laty mówiono, że jeśli będą musieli polecieć, a nie będzie na czym, to pofruną na drzwiach od stodoły. Może te drzwi to jeszcze za duże gabarytowo latadło, ale gdy tego lata spełniło się marzenie francuskiego konstruktora i wizjonera, Franky’ego Zapaty, pokonującego 35 km z Francji do Wielkiej Brytanii nad kanałem La Manche na samolatającej "desce" zwanej flyboardem, wkroczyliśmy w zupełnie nowy wymiar komunikacji i transportu. Logistycy i inżynierowie już widzą kolejne możliwości swobodnego przemieszczania się ludzi z - na razie - niewielkim bagażem. I to nie tylko na terenach trudno dostępnych czy ogarniętych działaniami militarnymi. A przecież użytkownik-pilot flyboarda może np. za sobą "ciągnąć" całą karawanę dronów z większymi ładunkami, nadzorując ich precyzyjne lądowanie w miejscu docelowym i bezpieczny powrót.

Ostatnie dwudziestolecie to m.in. czas silnego rozwoju budownictwa logistycznego w Polsce, w tym zwłaszcza obiektów magazynowych, które przekształciły tysiące hektarów pól i łąk wokół dużych oraz mniejszych miast w obszary przemysłowo-dystrybucyjne o krajowym i międzynarodowym zasięgu oddziaływania. W efekcie, pod bokiem aglomeracji miejskich wyrosły aglomeracje logistyczne, tętniące życiem przez całą dobę, a przed najważniejszymi świętami to może i dłużej… Operatorzy logistyczni i deweloperzy upstrzyli nasz krajobraz "standardowymi pudełkami magazynów", starając się spełniać oczekiwania ich użytkowników, pilnując zarazem możliwie najkrótszego czasu i najniższych kosztów realizacji tych inwestycji. O czymś chyba jednak zapomniano. O czym? O odmienianej we wszystkich możliwych przypadkach w mediach i różnych oficjalnych wystąpieniach ekologii i związanej z nią samowystarczalności obiektów, np. w zakresie pozyskiwania wody, ciepła i energii elektrycznej. Może jednak nie zapomniano, ale nie było to wcześniej opłacalne? A dziś jest?

Od kilkunastu lat podczas różnych spotkań, m.in. z młodzieżą szkół średnich i studentami, staram się pokazywać, jak często logistyka i logistyczne myślenie towarzyszy nam w życiu codziennym. I nawet nie chodzi tu o "wielką" logistykę, realizowaną przez międzynarodowych lub krajowych, wyspecjalizowanych operatorów, lecz o taką codzienną, niedostrzeganą, której istnienia właściwie sobie nie uświadamiamy. Nazwałem ją kiedyś "małą domową logistyką" wskazując, że wszyscy jesteśmy zarazem logistykami.