Ocena i rola technologicznych aspektów przeładunku samobieżnych zestawów drogowych w transporcie intermodalnym

Pomimo rozwoju i coraz większej dostępności nowych technologii przeładunkowych, ostatnie stanowią jednak nadal marginalną część przewozów realizowanych przy wykorzystaniu transportu intermodalnego. Jedną z podstawowych barier są wysokie koszty budowy wagonów, dostosowania terminali przeładunkowych oraz mniejsza konkurencyjność w stosunku do towarowego transportu drogowego. Na krajowym rynku przewozów, transport zestawów drogowych przy wykorzystaniu wagonów kolejowych praktycznie nie istnieje. Próby uruchomienie eksperymentalnego połączenia Suwałki - Rzepin (694 km) oraz Małaszewicze - Rzepin (672 km) zakończyły się niepowodzeniem. Na rynku europejskim transport pojazdów drogowych członowych za pomocą wagonów kolejowych realizowany jest w kilku krajach, m.in.: Szwajcarii, Austrii, Niemczech, Włoszech, Francji.

Przedmiotem niniejszego artykułu jest przedstawienie oraz poddanie ocenie trzech technologii przeładunku samobieżnych zestawów drogowych w systemie poziomym Ro-Ro, który jest jednym z najbardziej powszechnych w Europie i zaawansowanych technicznie systemów używanych w transporcie członowych pojazdów drogowych koleją. Do wymienionej grupy należą następujące systemy:

• system "ruchoma droga" - w skrócie Ro-La (niem. Rollende Landstrasse),
• system Modalohr,
• system Flexiwaggon.

Ideą budowy systemów z poziomym przeładunkiem są regularne połączenia wykorzystujące sieć kolejową, korzystniejsze od transportu samochodowego, zarówno dla zleceniodawcy jak i zleceniobiorcy.
Przy deklaracji przez zleceniodawcę wykorzystywania tej formy transportu przez dłuższy czas, negocjacjom podlegać mogą ceny przewozu, natomiast zleceniobiorca otrzymuje z tego tytułu stałe dochody przez czas zapisany w umowie. (...)