Optymalizuj logistykę w firmie: Aktualne trendy i sprawdzone rozwiązania dla Twojego biznesu

Zaloguj się

Logiści w armii bizantyjskiej

W Bizancjum, logothete wojska (logothetes tou stratiotikou) zarządzał finansami i zaopatrzeniem armii. Pierwotnie obowiązki te wypełniał prefekt pretorianów, ale ta ich część, dotycząca wojska, została oddzielona i zawarta w odrębnym zakresie logothesion. Pierwszym logothetes tou stratiotikou był Julian, mianowany w 680 roku. Urząd ten zaniknął po 1088 roku. Dokładny zakres obowiązków logothete wojska nie był ściśle określony. Wskazuje się, że nadzorował on opodatkowanie (nakładanie podatków lub zwalnianie z ich płacenia) rodzin żołnierzy. Znane jest również to, że do XI w. wypełniał pewne funkcje prawne. Twierdzi się również, że nadzorował główne dziedziny funkcjonowania wojska, takie jak: zaciąg oddziałów, budowę fortyfikacji, wydatkowanie środków finansowych przeznaczonych na armię. Podwładnymi logothetes tou stratiotikou byli między innymi: zwierzchnik niższych rangą urzędników departamentu, kontroler finansowy jednostek obrony regionalnej oraz wojsk operacyjnych, urzędnicy odpowiedzialni za rozdział środków finansowych na poszczególne oddziały.

Armia bizantyjska
Podstawą sił zbrojnych Cesarstwa Bizantyjskiego była zdyscyplinowana, ciężkozbrojna jazda. Uzbrojenie katafrakta składało się zazwyczaj z łuku, kołczana, długiej piki, miecza o szerokim ostrzu, sztyletu i niekiedy topora bojowego. Jego wyposażenie obejmowało: okrągły lub stożkowaty hełm, z zatkniętą na czubku kitą, kolczugę, stalowe trzewiki, skórzane buty lub nagolenniki, rękawice, okrągłą tarczę. Konie, zwłaszcza oficerów i podoficerów, chroniła kolczuga, podobna do stosowanej przez jeźdźców. Wojska piesze Cesarstwa Bizantyjskiego składały się z piechoty ciężkozbrojnej, wyekwipowanej tak samo jak katafrakci, i lekkiej, której większość stanowili łucznicy.

Organizacja zaopatrzenia armii
Żołnierz pobierał swój żołd w srebrze po odjęciu kosztów uzbrojenia, konia, odzieży, prowiantu, jakie są mu wydzielane przez intendenturę zarówno w czasie pokoju jak i wojny. W III w. system ten ulega rozpadowi na skutek coraz częstszych kampanii i dewaluacji srebrnej monety. Na początku IV w. roczny żołd (stipendium) zanika zdeprecjonowany przez inflację. W międzyczasie wdrażano system wynagradzania, opierający się z jednej strony na donativa, czyli darowiznach pieniężnych rozdzielanych przez cesarza z okazji wstąpienia na tron, urodzin czy innych świątecznych okazji, a z drugiej - na dystrybucji racji żywnościowych - głównie zboża, oliwy, mięsa lub tłuszczu oraz wina, wchodzących w skład annony, która jako początkowo doroczna danina została stopniowo włączona w regularny system podatkowy. Podatnicy zostali obciążeni obowiązkiem dostarczania co roku żywności, paszy, odzieży itd. przewidzianych dla armii. Został wypracowany podział ról na tych, którzy zajmowali się pobieraniem danego artykułu żywnościowego, jego transportem do magazynów oraz dostawami dla właściwych oddziałów. Szczegółowe kontrole miały na celu uniemożliwienie nadużyć ze strony organów zaopatrzenia wojskowego ze szkodą dla dostawców, jak i w stosunku do żołnierzy.

Artykuł pochodzi z czasopisma "Logistyka" 1/2011.
 
Ostatnio zmieniany w środa, 18 kwiecień 2012 13:29
Ściągnij załącznik:
Z etykietą
Więcej w tej kategorii: « Wykorzystanie funduszy unijnych na infrastrukturę transportu w Polsce w warunkach spowolnienia gospodarczego Logiści w armii bizantyjskiej podczas wojny »
Zaloguj się by skomentować