Kierunki rozwoju logistyki sił zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej

Logistyka sił zbrojnych XXI wieku powinna być tak samo mobilna jak zabezpieczane przez nią wojska oraz stanowić wzorzec rozwiązań dla gospodarki narodowej.
 

Dostosowywanie sił zbrojnych do aktualnych potrzeb i uwarunkowań poprzez ich nowoczesność i skuteczność, a także racjonalizację kosztów utrzymania, determinuje nowy kształt logistyki Wojska Polskiego, której zadaniem jest optymalne zaspokojenie potrzeb wojsk przy wykorzystaniu potencjału własnego oraz zasobów i możliwości gospodarki narodowej. Należy tu zaznaczyć, że rozwiązania logistyki wojskowej zawsze stanowiły inspirację zmian organizacji i funkcjonowania procesów zasileniowych i organizacyjno-decyzyjnych występujących w gospodarce, stąd zasadne wydaje się zaprezentowanie przemian jakie dokonały się w ostatnim okresie w logistyce Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (SZ RP).

Oceniając aktualny stan logistyki wojskowej należy stwierdzić, że dokonania realizowane w ostatnim czasie, dotyczące budowy systemu zabezpieczenia sił zbrojnych, były właściwe. Uwzględniały nowe uwarunkowania (geopolityczne, prawne, funkcjonalne, etc.) wynikające z faktu wstąpienia Polski do NATO, w tym realizacji Nowej Koncepcji Strategicznej, analizę możliwości obronnych oraz uwarunkowań wewnętrznych, w szczególności planowania budżetowego i uprawnień do dysponowania środkami finansowymi.

Przekształcenia w logistyce wojskowej rozpoczęły się w 1994 roku  i są realizowane według założenia, że system logistyczny SZ RP powinien być zbudowany na bazie logistyki stacjonarnej wojska (Rejonowe Bazy Materiałowe, Rejonowe Warsztaty Techniczne, Rejony Lecznicze, infrastruktura wojskowa), wzmacnianej na okres „W” wojskowym potencjałem mobilnym. Integracja systemu logistycznego SZ RP opiera się na ścisłym współdziałaniu i wspólnym wykonywaniu zadań w ramach realizowanych procesów logistycznych pięciu podsystemów funkcjonalnych logistyki. Równocześnie z pogłębiającą się funkcjonalnością i precyzją wewnętrznej integracji logistyki wojskowej oraz coraz szerszą współpracą z logistyką gospodarki narodowej, Polskie Siły Zbrojne od kilku lat doskonalą zasady i formy interoperacyjności zewnętrznej w ramach Sojuszu Północnoatlantyckiego. Obligatoryjny obowiązek realizacji kolejnych stopni standaryzacji systemu logistycznego w celu integracji z systemami logistycznymi armii NATO - od kompatybilności poprzez interoperacyjność, wymienność do wspólności w zaopatrywaniu, technice, transporcie, zabezpieczeniu medycznym i infrastrukturze - został nałożony na Polskie Siły Zbrojne 12 marca 1999 roku wraz z przyjęciem Polski w struktury NATO.

Aktualną i przyszłościową koncepcję działania logistyki wojskowej oparto funkcjonalnie na czterech rejonach logistycznych umiejscowionych w dwóch okręgach wojskowych (Północnym i Południowym). Rejony Logistyczne (w założeniach funkcjonalnie autonomiczne) skupiają stacjonarne jednostki garnizonowe, bazy lotnicze i morskie, a sieć wojskowych baz materiałowych z pododdziałami transportowymi stanowi dla tak zorganizowanego systemu logistycznego zapewnia wykonywanie zadań w zakresie transportu, dystrybucji, magazynowania i przeładunku.
W ramach dostosowania obszarów logistycznego zabezpieczenia funkcjonowania sił zbrojnych do założeń przyjętej w NATO Doktryny Logistycznej AJP-4 (Allied Joint Publication) oraz dokumentu precyzującego techniki i procedury postępowania w logistyce sił lądowych - ALP-9 (Allied Logistics Publication for Land Forces) wyróżnia się w logistyce Polskich Sił Zbrojnych logistykę produkcji i logistykę konsumenta.

Cały artykuł w formacie PDF.