Ewolucyjny model budowy centrów logistycznych i jego praktyczna realizacja

• ewolucyjny
• zarodkowy
• wirtualny

Model ewolucyjny polega na przygotowywaniu warunków do realizacji usług logistycznych głównie poprzez umiejętną politykę aktywizowania gospodarczego określonego obszaru, w skład której wchodzą działania legislacyjne, administracyjne i finansowe. Ich efektem jest silne nasycenie tego obszaru przedsiębiorstwami produkcyjnymi, usługowymi i handlowymi, wymagającymi obsługi logistycznej poprzez tworzenie zachęt oddziałujących na decyzje inwestycyjne przedsiębiorstw w fazie wyboru lokalizacji.

Model zarodkowy zakłada wystąpienie czynnika, który będzie oddziaływał na otoczenie gospodarcze poprzez świadczenie unikalnych, a pożądanych w tym miejscu usług i przez to wywierał wpływ na decyzje przedsiębiorstw dotyczące zasiedlenia jego bliskiego otoczenia. Takim czynnikiem może być na przykład intermodalny terminal kontenerowy, czy urząd celny lub wolny obszar celny.

Model wirtualny polega na różnorodnym powiązywaniu (np. informacyjnym) rozproszonych zasobów logistycznych i zacieśnianiu współpracy operatorów logistycznych (np. poprzez różne formy stowarzyszeniowe). Celem tych działań jest uzupełnianie istniejących elementów infrastruktury logistycznej o dodatkowe składniki, rozwój lokalnych sieci transportowych oraz wzbogacanie oferty usług i wykorzystywanie czynnika synergii do wzrostu jakości i wydajności procesów logistycznych.

Wybór modelu realizacyjnego uzależniony jest od różnych okoliczności: przyjętej strategii rozwoju, uwarunkowań otoczenia gospodarczego, możliwościami finansowych pomysłodawców budowy centrum logistycznego i inwestorów, a także - co nie mniej istotne - ich wiedzy na temat różnych możliwości realizacji tego rodzaju inwestycji i ich efektywności.

Centra logistyczne we Włoszech zostały zlokalizowane głównie w północnej części kraju. Silnie uprzemysłowione północne regiony Włoch wymagały intensywnej obsługi logistycznej, a ponadto rząd włoski, który inicjował budowę centrów logistycznych, uzależniał ich lokalizację od dobrego funkcjonowania kolei, które na południu Włoch jest trudne technicznie i mało opłacalne. Centra logistyczne we Włoszech korzystają z dwojakiej pomocy państwa: pierwszego w Europie bezpośredniego wsparcia prawnego (Ustawa nr 240 z 1990 r., w której ustawodawca zdefiniował centrum logistyczne, jego funkcje i zadania oraz określił warunki dostępu do pomocy finansowej) oraz dofinansowania z budżetu państwa w ramach realizowanej polityki transportowej.