Środki transportu morskiego w zapewnieniu bezpieczeństwa dostaw gazu ziemnego

Biorąc pod uwagę wyraźny i stały trend wzrostowy w zakresie zużycia gazu ziemnego, zapewnienie jego ciągłych i pewnych dostaw jest przedmiotem zainteresowania rządów wielu krajów. Oczywiście inaczej sytuacja wygląda w przypadku krajów eksportujących gaz ziemny, a inaczej państw zmuszonych do jego importu. Bezpieczeństwo dostaw gazu ziemnego wiąże się przede wszystkim ze stworzeniem właściwego systemu jego dostarczania (transportu). Obecnie około 70% gazu ziemnego przesyłane jest gazociągami, a pozostały wolumen transportuje się w formie skroplonej – LNG (ang. Liquefied Natural Gas). W technologii LNG zamienia się fazę gazową na fazę ciekłą. Gaz ziemny w warunkach ciśnienia atmosferycznego ochładza się do temperatury - 163°C, w której zmniejsza swoją objętość o około 600 razy. Umożliwia to ekonomicznie opłacalny transport drogą morską z wykorzystaniem odpowiednio wyposażonych (m. in. w zbiorniki kriogeniczne) statków zwanych metanowcami (gazowcami). Zwiększający się w ostatnich latach wolumen gazu ziemnego (30% całkowitego światowego eksportu) transportowanego w zbiornikach kriogenicznych gazowców w coraz istotniejszy sposób podkreśla rolę środków transportu morskiego w łańcuchu dostaw tego nośnika energii. Ich wykorzystanie umożliwia dostarczanie gazu ziemnego na rynki, gdzie przesył gazociągami albo z przyczyn technicznych, albo ekonomicznych jest niemożliwy. Stanowią one wówczas jedyny gwarant dostarczania gazu ziemnego we właściwe miejsce, we właściwym czasie i po akceptowalnych kosztach, wypełniając tym samym strategiczny cel odpowiednio zorganizowanego i funkcjonującego łańcucha dostaw.

Bezpieczeństwo dostaw
Bezpieczeństwo (pewność) dostaw jest w opinii autora najważniejszym elementem składowym bezpieczeństwa energetycznego, a te z kolei jest jednym z aspektów bezpieczeństwa ekonomicznego. W ten sposób można określić etymologię pojęcia bezpieczeństwa dostaw. Co do jego istoty, w chwili obecnej trudno jest znaleźć jedną trafną i kompleksowo ujmującą problem definicję bezpieczeństwa energetycznego, tym samym dylemat właściwego sformułowania pojęcia przenosi się także na bezpieczeństwo dostaw. Z punktu widzenia horyzontu czasowego można rozważać bezpieczeństwo w wymiarze: krótkoterminowym (taktyczne), średnioterminowym (operacyjne) i długoterminowym (strategiczne). W strategii energetycznej państwa dominuje zainteresowanie średnio i długookresowym bezpieczeństwem energetycznym. Należy także pamiętać, że czynniki determinujące poziom bezpieczeństwa energetycznego położone są poza obszarem funkcjonowania krajowych gospodarek. Jest ono wypadkową wielu zewnętrznych uwarunkowań ich funkcjonowania. Z drugiej strony dla odbiorcy znaczenie drugorzędne ma fakt, czy przyczyna braku dostępu do energii znajduje się w gminie, przedsiębiorstwie energetycznym, czy też poza granicami kraju. (...)