Metoda symulacyjnej weryfikacji układu transportu przenośnikowego

Jednak istotną niedogodnością przy stosowaniu tego rodzaju transportu jest jego mała elastyczność w reakcji na zmiany strumienia ładunków. Dodatkową przeszkodą w jego upowszechnianiu może być dotychczasowy sposób tworzenia układu transportowego oraz sposób sterowania.
Obecnie po utworzeniu układu transportu przenośnikowego dla zadanych wymagań dotyczących strumienia ładunków, użytkownik nie może ingerować w funkcjonowanie oraz modyfikowanie takiego układu. Jest to szczególnie uciążliwe w sytuacji, gdy konfiguracja układu transportowego powinna być dopasowana do struktury asortymentu ładunków i sposobu rozmieszczenia ich w przestrzeni magazynu.
Potrzeba samodzielnego konfigurowania układu transportowego a następnie sterowanie jego działaniem została już dostrzeżona przez producentów i podejmowane są rozmaite działania by udostępnić użytkownikom takie możliwości. Pole manewru jest jednak ograniczone. Możliwe są bowiem dwa sposoby ułatwiające stosowanie tego rodzaju transportu.
Jeden wiąże się z użyciem autonomicznych modułów wyposażonych w odpowiednie oprogramowanie, rozpoznające topografię połączonych modułów i adekwatnie do natężenia ruchu sterujące przemieszczaniem ładunków do miejsc docelowych. Taki układ transportowy może być w każdej chwili rozbudowany lub zmniejszony. Niewątpliwie upraszcza to sterowanie układem transportowym, a także uwalnia i uniezależnia użytkownika od producenta układu transportowego. Okazuje się też, że choć koszt zakupu tego typu urządzeń jest większy niż urządzeń tradycyjnych, to znacząco mniejsze są koszty montowania i eksploatowania układu transportowego. (...)