Jak realizować wychowanie komunikacyjne dla dzieci i młodzieży

Dzieci uczestniczą w ruchu drogowym praktycznie od urodzenia. Ze względu na małą odporność na urazy oraz wysokie ryzyko trwałego kalectwa są one jedną z najbardziej zagrożonych grup uczestników ruchu drogowego.
W życiu człowieka można wyróżnić kilka okresów rozwoju. Z punktu widzenia edukacji z zakresu bezpieczeństwa ruchu drogowego (brd) do najważniejszych należą wiek przedszkolny i młodszy wiek szkolny. W tych okresach kształtują się nawyki pozostające często na całe życie - dzieci naśladują zachowania dorosłych, przyswajają wzorce zachowań zarówno uznawanych społecznie za prawidłowe, jak i negatywne, niebezpieczne.
Bezpieczeństwo dziecka na drodze ma także ścisły związek z jego rozwojem fizycznym, emocjonalnym, umysłowym oraz społeczno-moralnym. Należy pamiętać, że dziecko to nie jest mały dorosły - ma inne trudności, ograniczenia a także oczekiwania i priorytety. Jego zachowań nie można do końca przewidzieć, ponieważ zasady i reguły obowiązujące w ruchu drogowym są stworzone przez dorosłych i dla dorosłych.
Wychowanie komunikacyjne od początku powinno koncentrować się na kształtowaniu u dzieci poczucia ryzyka w ruchu drogowym oraz rozwijaniu umiejętności radzenia sobie w niebezpiecznych sytuacjach. Dlatego należy tworzyć i wykorzystywać rzeczywiste sytuacje występujące w codziennym życiu, sprzyjające rozwijaniu spostrzegawczości i przewidywaniu skutków różnych zachowań.
Wychowanie komunikacyjne jest częścią misji szkoły obejmującej wychowanie i kształcenie. Nie powinno być traktowane jako przedmiot, ale jako obowiązkowy element składowy zajęć we wszystkich rodzajach szkół.
Zadaniem wychowania komunikacyjnego jest przekazanie wiedzy oraz kształtowanie i utrzymanie umiejętności i postaw niezbędnych do odpowiedzialnego udziału w ruchu drogowym, a więc do rozważnej współodpowiedzialności. (...)