Problematyka transportu ładunków ponadnormatywnych żeglugą śródlądową

Określenie definicji ładunku ponadnormatywnego, dla transportu śródlądowego jest dość trudne. Można założyć, że ładunki, które ze względu na swoje wymiary, bądź najczęściej masę nie mogą być przewiezione za pomocą środków transportu lądowego, nazywamy przesyłkami ponadnormatywnymi, chociaż właściwszym byłoby określenie takich jednostek ładunkowych na potrzeby wyłącznie przewozu drogą rzeczną, byłoby to jednak mało praktyczne. Ograniczeniami przy tego typu żegludze jest występowanie różnorodnych przeszkód - mielizn, mostów, śluz. Najważniejszymi czynnikami decydującymi o wyborze transportu śródlądowego jest duża nośność, masowość i przestrzenność taboru. Nośność współczesnego taboru żeglugi śródlądowej sięga do 1 500 t, przestrzeń ładunkowa 75m x 10 m, zaś w warunkach polskich 35/45m x 6,9m. Żegluga śródlądowa korzysta z naturalnych oraz sztucznych szlaków wodnych - kanałów, sztucznych zbiorników - stanowiących jej infrastrukturę liniową. Infrastrukturę punkową wyznaczają porty śródlądowe. Usługi przewozowe wykonywane są przez przewoźników śródlądowych i armatorów śródlądowych.Transport ładunków żeglugą śródlądową z polskiego punktu widzenia jest bardo istotny, ponieważ przez obszar naszego kraju, znajdującego się na trasie Paneuropejskich Korytarzy Transportowych, przechodzi tranzyt ładunków. (...)