Sposoby rozwiązywania problemów transportu w zgodzie z zasadami zrównoważonego rozwoju miast - cz. 2
- Dembińska-Cyran Izabela
- Kategoria: Transport i spedycja
Celem artykułu jest przedstawienie problemu oddziaływania transportu na jakość życia w mieście oraz praktyk umożliwiających realizację procesów transportowych w zgodzie z zasadami zrównoważonego rozwoju miast.
Dojrzewanie koncepcji zrównoważonego rozwoju miast w Unii Europejskiej
Zrównoważony rozwój miast jest procesem poprawy jakości życia mieszkańców miast. Jakość życia w mieście ma różne odcienie. Będzie to na przykład jakość powietrza, poziom hałasu, poziom dostępności terenów zielonych czy dostępność ekologicznych form transportu. Generalnie zarządzanie zrównoważonym rozwojem miast opiera się na czterech filarach:
• zrównoważone zarządzanie terenami miejskimi
• zrównoważony transport miejski
• zrównoważone budownictwo miejskie
• zrównoważone projektowanie terenów miejskich.
Zagrożenia wywołane rozwojem cywilizacyjnym, postępującym procesem urbanizacji oraz zmianami stylu życia społeczności miejskich na gruncie Unii Europejskiej po raz pierwszy w sposób kompleksowy zostały ujęte w 1990 r. w Zielonej Księdze na temat Środowiska Miejskiego, wskazując jednocześnie na konieczność podjęcia szeregu działań opartych na wzajemnej współpracy oraz integracji strategii środowiskowych poszczególnych państw członkowskich. Pilność problemu została podkreślona powołaniem w 1991 r. Grupy Ekspertów UE ds. Środowiska Miejskiego. Pierwszym poważnym efektem pracy Grupy było uruchomienie Projektu Zrównoważone Miasta (Sustainable Cities Project), przewidzianego do realizacji na lata 1993 - 1996. Głównym celem projektu była promocja idei zrównoważonego rozwoju w europejskich miastach. Istotną rolę w upowszechnianiu idei i dobrych praktyk zrównoważonego rozwoju miast odegrały władze samorządowe i stanowione przez nie deklaracje. Szczególne znaczenie mają tu Europejskie Konferencje na rzecz Zrównoważonego Rozwoju Miast i Gmin.
Pierwsza z nich, „Miasto bez samochodu”, odbyła się w marcu 1994 r. w Amsterdamie. Konferencja zakończyła się założeniem Europejskiego Klubu Miast bez Samochodu, do którego przystąpiło wówczas 35 miast. Przyjęto również Kartę Europejskich Miast bez Samochodu, w której precyzowano główne cele miasta funkcjonującego w zgodzie z zasadami zrównoważonego rozwoju. W Karcie czytamy między innymi: „My niżej podpisani uzgadniamy, że dla uzdrowienia środowiska (…), zgodnie ze standardami Światowej Organizacji Zdrowia, przyjętymi przez Komisję Europejską oraz uchwałą Agendy 21, art. 7, dotyczącym osiedli ludzkich, i art. 28, dotyczącym powiązań komunikacyjnych, mając na względzie zrównoważenie mobilności, poprawę bezpieczeństwa ruchu, bardziej efektywne wykorzystanie energii i ograniczanie szkodliwych emisji, powodujących między innymi powstawanie smogu fotochemicznego i efektu cieplarnianego oraz ze względu na konieczność zagwarantowania rozwoju społecznego i gospodarczego obszarom zurbanizowanym, musimy popierać ograniczanie użytkowania samochodów osobowych i ciężarowych w obszarach zurbanizowanych oraz promować środki transportu mniej uciążliwych dla środowiska naturalnego. (…) Zamierzamy to realizować poprzez:
a) promocję zbiorowego transportu publicznego, używania rowerów, ruchu pieszego, wspólne używanie samochodu; w tym celu należy:
• przekonać indywidualnych użytkowników przez odpowiedni rozwój edukacji ekologicznej
• kreować rozwój sieci komunikacyjnych
• przekonać pracodawców, by oferowali bardziej ekonomiczne sposoby transportu swoich pracowników
• przekonać społeczeństwo do zmian w sposobie podróżowania
b) promocję proekologicznego zarządzania dostawami na terenie miasta (Citylogistics),
c) ustanowienie platformy dialogu między różnymi uczestnikami życia miejskiego.
W tym samym roku odbyła się jeszcze jedna konferencja poświęcona problematyce kształtowania zrównoważonego rozwoju miast (w maju, w Aalborgu), która zakończyła się przyjęciem Karty Aalborga. Była to pierwsza Konferencja na rzecz Zrównoważonego Rozwoju Miast i Gmin, na której zobowiązano się do działań w kierunku zrównoważonego rozwoju lokalnego i wezwano europejskie władze lokalne do rozpoczęcia procesu Lokalnej Agendy 213. Karta z Aalborg zobowiązała również władze lokalne, które się pod nią podpisały, do ustanowienia systemów i procedur monitoringu oraz sprawozdawczości dotyczącej czynionych postępów.
Dojrzewanie koncepcji zrównoważonego rozwoju miast w Unii Europejskiej
Zrównoważony rozwój miast jest procesem poprawy jakości życia mieszkańców miast. Jakość życia w mieście ma różne odcienie. Będzie to na przykład jakość powietrza, poziom hałasu, poziom dostępności terenów zielonych czy dostępność ekologicznych form transportu. Generalnie zarządzanie zrównoważonym rozwojem miast opiera się na czterech filarach:
• zrównoważone zarządzanie terenami miejskimi
• zrównoważony transport miejski
• zrównoważone budownictwo miejskie
• zrównoważone projektowanie terenów miejskich.
Zagrożenia wywołane rozwojem cywilizacyjnym, postępującym procesem urbanizacji oraz zmianami stylu życia społeczności miejskich na gruncie Unii Europejskiej po raz pierwszy w sposób kompleksowy zostały ujęte w 1990 r. w Zielonej Księdze na temat Środowiska Miejskiego, wskazując jednocześnie na konieczność podjęcia szeregu działań opartych na wzajemnej współpracy oraz integracji strategii środowiskowych poszczególnych państw członkowskich. Pilność problemu została podkreślona powołaniem w 1991 r. Grupy Ekspertów UE ds. Środowiska Miejskiego. Pierwszym poważnym efektem pracy Grupy było uruchomienie Projektu Zrównoważone Miasta (Sustainable Cities Project), przewidzianego do realizacji na lata 1993 - 1996. Głównym celem projektu była promocja idei zrównoważonego rozwoju w europejskich miastach. Istotną rolę w upowszechnianiu idei i dobrych praktyk zrównoważonego rozwoju miast odegrały władze samorządowe i stanowione przez nie deklaracje. Szczególne znaczenie mają tu Europejskie Konferencje na rzecz Zrównoważonego Rozwoju Miast i Gmin.
Pierwsza z nich, „Miasto bez samochodu”, odbyła się w marcu 1994 r. w Amsterdamie. Konferencja zakończyła się założeniem Europejskiego Klubu Miast bez Samochodu, do którego przystąpiło wówczas 35 miast. Przyjęto również Kartę Europejskich Miast bez Samochodu, w której precyzowano główne cele miasta funkcjonującego w zgodzie z zasadami zrównoważonego rozwoju. W Karcie czytamy między innymi: „My niżej podpisani uzgadniamy, że dla uzdrowienia środowiska (…), zgodnie ze standardami Światowej Organizacji Zdrowia, przyjętymi przez Komisję Europejską oraz uchwałą Agendy 21, art. 7, dotyczącym osiedli ludzkich, i art. 28, dotyczącym powiązań komunikacyjnych, mając na względzie zrównoważenie mobilności, poprawę bezpieczeństwa ruchu, bardziej efektywne wykorzystanie energii i ograniczanie szkodliwych emisji, powodujących między innymi powstawanie smogu fotochemicznego i efektu cieplarnianego oraz ze względu na konieczność zagwarantowania rozwoju społecznego i gospodarczego obszarom zurbanizowanym, musimy popierać ograniczanie użytkowania samochodów osobowych i ciężarowych w obszarach zurbanizowanych oraz promować środki transportu mniej uciążliwych dla środowiska naturalnego. (…) Zamierzamy to realizować poprzez:
a) promocję zbiorowego transportu publicznego, używania rowerów, ruchu pieszego, wspólne używanie samochodu; w tym celu należy:
• przekonać indywidualnych użytkowników przez odpowiedni rozwój edukacji ekologicznej
• kreować rozwój sieci komunikacyjnych
• przekonać pracodawców, by oferowali bardziej ekonomiczne sposoby transportu swoich pracowników
• przekonać społeczeństwo do zmian w sposobie podróżowania
b) promocję proekologicznego zarządzania dostawami na terenie miasta (Citylogistics),
c) ustanowienie platformy dialogu między różnymi uczestnikami życia miejskiego.
W tym samym roku odbyła się jeszcze jedna konferencja poświęcona problematyce kształtowania zrównoważonego rozwoju miast (w maju, w Aalborgu), która zakończyła się przyjęciem Karty Aalborga. Była to pierwsza Konferencja na rzecz Zrównoważonego Rozwoju Miast i Gmin, na której zobowiązano się do działań w kierunku zrównoważonego rozwoju lokalnego i wezwano europejskie władze lokalne do rozpoczęcia procesu Lokalnej Agendy 213. Karta z Aalborg zobowiązała również władze lokalne, które się pod nią podpisały, do ustanowienia systemów i procedur monitoringu oraz sprawozdawczości dotyczącej czynionych postępów.
Artykuł pochodzi z czasopisma "Logistyka" 1/2007.
Ostatnio zmieniany w środa, 11 kwiecień 2007 12:08
Ściągnij załącznik:
Zaloguj się by skomentować