Bezpieczeństwo w transporcie materiałów niebezpiecznych drogą powietrzną
- Krawczyszyn Paulina
- Kategoria: Transport i spedycja
Postępująca globalizacja i związany z nią wzrost zależności pomiędzy państwami spowodowały gwałtowny rozwój sieci transportowych różnych rodzajów oraz wprowadzanie nowych rozwiązań technologicznych w transporcie. W klasycznym ujmowaniu pojęcia logistyka bardzo często podkreśla się znaczącą rolę transportu, jako kluczowego elementu całego systemu logistycznego. Jeśli uwzględnić koszty struktury logistycznej, to transport stanowi nawet 75% kosztów ogółem, natomiast biorąc pod uwagę funkcje logistyczne (takie jak magazynowanie, składowanie, przewóz materiałów i wyrobów gotowych itd.) - stanowi on około 80% wszystkich działań.
Konieczność szybkiego przemieszczania towarów na duże odległości doprowadziła do znacznego rozwoju transportu lotniczego. Istotnym czynnikiem jest również fakt liberalizacji rynku lotniczego, który to proces rozpoczął się w 1977 r. w Stanach Zjednoczonych od decyzji o deregulacji rynku przewozu frachtu lotniczego. Do nierzadkich ładunków w transporcie można zaliczyć materiały niebezpieczne, które występują zarówno w lotnictwie cywilnym jak i wojskowym.
Transport powietrzny cywilny
W transporcie powietrznym materiałów niebezpiecznych za najważniejsze uważa się przepisy IATA Dangerous Goods Regulations, które zostały opracowane przez Komitet Ekspertów ICAO (International Civil Aviation Organization). Niektóre substancje zostały uznane za zbyt niebezpieczne do przewozu samolotami, inne muszą uzyskać zgodę na transport państw zaangażowanych w transport. Podręcznik IATA DGR składa się z opisu około 3000 materiałów niebezpiecznych, które zostały wyznaczone przez ONZ i dokładnie scharakteryzowane.
Podstawową czynnością przed przystąpieniem do transportu jest dokonanie klasyfikacji materiałów przewożonych. Proces ten polega na przypisaniu danej substancji do odpowiedniego numeru oraz do klasy zagrożenia ze względu na właściwości niebezpieczne. Klasyfikację przeprowadza nadawca i stanowi ona podstawę doboru właściwych opakowań oraz ustala się dzięki niej czy różne substancje mogą być przewożone razem.
Zgodnie z ustaleniami ONZ, materiały niebezpieczne w transporcie lotniczym dzieli się na 9 klas podobnie jak w przypadku umowy ADR. Dodatkowo każdej substancji został przypisany numer rozpoznawczy UN. W tym rodzaju transportu, poza zagrożeniami dominującymi, uwzględnia się zagrożenia dodatkowe. W transporcie powietrznym wyróżnia się następujące klasy:
- Klasa 1 - materiały wybuchowe, składa się z sześciu podklas, w tym m.in.: amunicja myśliwska, wybrane materiały pirotechniczne;
- Klasa 2 - gazy, składa się z trzech podklas,
- palne, np. propan, butan, acetylen,
- niepalne, np. dwutlenek węgla, hel,
- toksyczne,
- Klasa 3 - ciecze palne, np. alkohol etylowy, aceton, farby,
- Klasa 4 - ciała stałe palne, składa się z trzech podklas,
- ciała łatwopalne, np. siarka,
- samozapalne,
- palne w kontakcie z wodą, np. magnez,
- Klasa 5 - substancje utleniające,
- utleniacze, np. wapno, nawozy,
- nadtlenki organiczne,
- Klasa 6 - materiały trujące i zakaźne,
- substancje trujące, np. arszenik, cyjanek,
- substancje zakaźne, np. wirusy, bakterie, priony,
- Klasa 7 - materiały radioaktywne
- kategorii I (białe),
- kategorii II (żółte),
- kategorii III (żółte),
- Klasa 8 - materiały żrące, np. kwas solny, wodorotlenek sodu,
- Klasa 9 - inne, niezaklasyfikowane wcześniej materiały, np. azbest.
Artykuł zawiera 18995 znaków.
Źródło: Czasopismo Logistyka