Własności dekoracyjne powłok epoksydowych starzonych w naturalnych warunkach klimatycznych

W przypadku powłok polimerowych, poddanych oddziaływaniu naturalnego środowiska eksploatacji, dominującą rolę w procesach destrukcji powłok odgrywają takie czynniki, jak: promieniowanie ultrafioletowe, media agresywne oraz czynniki biotyczne (zwłaszcza w warunkach o zwiększonej wilgotności), a także erozyjne oddziaływanie twardych cząstek, których wpływ na proces destrukcji powłok ma charakter synergiczny [1]. Pod wpływem narażeń środowiska eksploatacji w powłokach polimerowych zachodzą złożone procesy ich zużywania, prowadzące do utraty własności ochronnych i dekoracyjnych powłok.
Podstawowym kryterium spełniania przez powłokę polimerową funkcji ochronnej względem podłoża jest jej szczelność, określana stopniem porowatości. Pory w powłokach powstają podczas procesu ich konstytuowania, a także w wyniku zachodzenia w ich strukturze procesów starzeniowych, szczególnie pod wpływem promieniowania UV oraz mediów agresywnych [1-3].
Oddziaływanie czynników środowiska eksploatacji ma istotny wpływ na stan powierzchni powłok polimerowych.
Na skutek adsorpcji na powierzchni powłok substancji agresywnych, a także w wyniku oddziaływania promieniowania ultrafioletowego, zachodzi intensywna destrukcja chemiczna i fizyczna powierzchni powłok, pogarszająca przede wszystkim ich własności dekoracyjne [4-9].
Utlenione warstwy powierzchniowe powłok polimerowych charakteryzują się zwiększoną kruchością, co przyczynia się do utraty spójności napełniaczy oraz pigmentów z tworzywem powłokotwórczym. (...)