Znaczenie infrastruktury transportowej dla rozwoju regionów w krajach oecd
- Nina Drejerska, dr
- Kategoria: Transport i spedycja
Procesom rozwoju społeczno-gospodarczego i odpowiadającej im ewolucji teorii rozwoju towarzyszyły zmiany w postrzeganiu znaczenia infrastruktury transportowej. Obecnie najbardziej rozpowszechnione jest uznanie infrastruktury transportowej za czynnik konieczny ale niewystarczający dla rozwoju regionalnego. Celem opracowania jest określenie roli tego czynnika w rozwoju regionów krajów Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD), szczególnie wobec nowego polaryzacyjno-dyfuzyjnego modelu polityki regionalnej. Dokonano tego na podstawie studiów przypadków oraz wyników analiz modelowych przygotowanych przez ekspertów OECD.
Jednym z głównych konkluzji opracowania jest wniosek o konieczności współistnienia odpowiedniego poziomu kapitału ludzkiego i innowacyjności wraz z infrastrukturą transportową, aby czynniki te łącznie mogły decydować o potencjale rozwojowym danego regionu.
1. Wprowadzenie
Istnieje wiele teorii wskazujących szereg przesłanek wzrostu społecznogospodarczego w ogóle, a także identyfikujących w sposób bardziej szczegółowy czynniki rozwoju regionalnego. Dyskusja nad modelem polityki rozwoju regionalnego (model wyrównawczyversus model polaryzacyjno-dyfuzyjny2) skłania również ku bliższej analizie czynników rozwoju wskazywanych w różnych teoriach, a przede wszystkim wynikom ich empirycznej weryfikacji. Praktycznym zastosowaniem takich rozważań jest bowiem
1 Elementy dyskusji nad nowym paradygmatem polityki regionalnej obecne są między innymi w publikacjach:
Problematyka przyszłości regionów. W poszukiwaniu nowego paradygmatu. Red. P. Jakubowska, A. Kuliński, P. Żuber, Ministerstwo Rozwoju Regionalnego, Warszawa 2008 czy w 4-tomowej seriiThe Future of European
Regions. Red. P. Jakubowska, A. Kuliński, P. Żuber, Ministerstwo Rozwoju Regionalnego, Warszawa 2007-
2008 zawierających opinie i analizy zarówno teoretyków jak i praktyków polityki rozwoju regionalnego.
2 W modelu wyrównawczym głównym celem jest wyrównywanie różnic międzyregionalnych, uzyskiwanie spójności (cohesion) społecznej, gospodarczej i terytorialnej. Fundusze kierowane są do tych regionów i do tych osób, które same nie mogą przezwyciężyć ograniczeń dla rozwoju. Dotychczasowe doświadczenia krajów rozwiniętych wskazują jednak, że przewaga regionów „silnych” nad „słabymi” nie maleje, nawet pomimo znacznych środków kierowanych do tej drugiej grupy. (...)
1. Wprowadzenie
Istnieje wiele teorii wskazujących szereg przesłanek wzrostu społecznogospodarczego w ogóle, a także identyfikujących w sposób bardziej szczegółowy czynniki rozwoju regionalnego. Dyskusja nad modelem polityki rozwoju regionalnego (model wyrównawczyversus model polaryzacyjno-dyfuzyjny2) skłania również ku bliższej analizie czynników rozwoju wskazywanych w różnych teoriach, a przede wszystkim wynikom ich empirycznej weryfikacji. Praktycznym zastosowaniem takich rozważań jest bowiem
1 Elementy dyskusji nad nowym paradygmatem polityki regionalnej obecne są między innymi w publikacjach:
Problematyka przyszłości regionów. W poszukiwaniu nowego paradygmatu. Red. P. Jakubowska, A. Kuliński, P. Żuber, Ministerstwo Rozwoju Regionalnego, Warszawa 2008 czy w 4-tomowej seriiThe Future of European
Regions. Red. P. Jakubowska, A. Kuliński, P. Żuber, Ministerstwo Rozwoju Regionalnego, Warszawa 2007-
2008 zawierających opinie i analizy zarówno teoretyków jak i praktyków polityki rozwoju regionalnego.
2 W modelu wyrównawczym głównym celem jest wyrównywanie różnic międzyregionalnych, uzyskiwanie spójności (cohesion) społecznej, gospodarczej i terytorialnej. Fundusze kierowane są do tych regionów i do tych osób, które same nie mogą przezwyciężyć ograniczeń dla rozwoju. Dotychczasowe doświadczenia krajów rozwiniętych wskazują jednak, że przewaga regionów „silnych” nad „słabymi” nie maleje, nawet pomimo znacznych środków kierowanych do tej drugiej grupy. (...)
Artykuł zawiera 20540 znaków.
Źródło: Czasopismo Logistyka
Zaloguj się by skomentować