Optymalizuj logistykę w firmie: Aktualne trendy i sprawdzone rozwiązania dla Twojego biznesu

Zaloguj się

Logistyka humanitarna - istota, warunki skuteczności i zastosowanie w sferze współpracy cywilno-wojskowej - cz. 4

Polski Kontyngent Wojskowy CZAD
W skład I zmiany Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Czadzie (PKW MINURCAT) wchodziły dwie kompanie manewrowe z 1 Siedleckiego Batalionu Rozpoznawczego (Wojska Lądowe) oraz Oddziału Specjalnego Żandarmerii Wojskowej z Gliwic. Elementy zabezpieczenia stworzono na bazie żołnierzy 5 Pułku Inżynieryjnego ze Szczecina oraz 10 Opolskiej Brygady Logistycznej. PKW MINURCAT działał z określonymi ograniczeniami to jest:

  • działania operacyjne prowadzono tylko z jednej bazy IRIBA (FOB - Forward Operational Base), za wyjątkiem personelu wydzielonego do Kwatery Głównej Sił MINURCAT (FHQ - Forward Headquarters)
  • dopuszczano czasowe rozmieszczenie części PKW w innym miejscu
  • całość sił PKW przejęła odpowiedzialność za wydzielony obszar wyłącznie na terytorium Czadu (głównie region Wadi Fira - 60 684 km kw.).

Podstawowe zadania PKW dotyczyły:

  • zapewnienia ochrony personelowi MINURCAT oraz organizacjom humanitarnym działającym w rejonie odpowiedzialności,
  • ubezpieczania konwojów z międzynarodową pomocą humanitarną,
  • realizacji tak zwanych projektów humanitarnych,
  • współpracy z władzami oraz lokalnymi liderami (formalnymi i nieformalnymi) między innymi w zakresie dystrybucji darów,
  • zapewnienia bezpieczeństwa personelu i sprzętu w rejonie pełnienia misji,
  • zapewnienia kontroli osób, miejsc, obiektów i rejonów, w tym patrolowania, rozpoznania i monitorowania sytuacji w rejonie odpowiedzialności.

I etap misji - wyzwanie dla logistyki
Udział PKW w operacji w Czadzie był przede wszystkim wyzwaniem i sprawdzianem dla logistyki, polegającym na stworzeniu odpowiednich warunków bytowych oraz funkcjonowania dla wojsk - w tym działań humanitarnych - przy całkowitym braku lokalnej infrastruktury. Bazy przeznaczone do rozmieszczenia wojsk nie posiadały żadnej infrastruktury, poza pasami startowymi. W ramach wspólnego finansowania, Dowództwo Operacji Unii Europejskiej zleciło cywilnym kontraktorom jedynie wykopanie studni dla każdej z baz. Pozostałe prace były w gestii narodowej. Znacznym problemem rzutującym na przygotowanie i przebieg operacji były odległości. Przykładowo, przejazd 600 - 700 km, (przy braku linii kolejowych i odpowiednich dróg) w porze suchej zajmował od 2 do 3 dni, a w porze deszczowej trwał 2 - 3 razy dłużej. Te czynniki uwzględniono w procesie planowania przerzutu polskich wojsk i realizacji mandatowych zadań w rejonie misji. W pierwszej kolejności (17-22.04.2008 r.) w rejon misji przemieszczona została tak zwana Inżynieryjna Grupa Przygotowawcza (IGP) w celu rozpoczęcia budowy bazy i stworzenia warunków do przyjęcia sił głównych. Grupa ta, licząca 64 żołnierzy, była samowystarczalna, gdyż składała się z pododdziału inżynieryjnego, pododdziału logistycznego (między innymi kucharze, kierowcy, pododdział łączności, pododdział ochrony, sekcja medyczna). Ich zadaniem było przygotowanie terenu 7 ha pod budowę bazy.

Artykuł pochodzi z czasopisma "Logistyka" 5/2010.

Ostatnio zmieniany w poniedziałek, 26 marzec 2012 14:19
Ściągnij załącznik:
Z etykietą
Więcej w tej kategorii: « Logiści poza miastami Bizancjum Public Relations w branży logistycznej - PR wewnętrzny »
Zaloguj się by skomentować