Metoda ANSI do weryfikacji jakości kodów kreskowych

Za pomocą takich urządzeń można w zasadzie jednoznacznie ocenić, czy dany kod kreskowy będzie odczytywany przez czytniki kodów kreskowych. Często stosowana przez zakłady poligraficzne praktyka sprawdzania czytelności kodu za pomocą czytnika kodów kreskowych nie daje gwarancji, że tak sprawdzony kod ma wystarczającą jakość. Czytniki różnią się między sobą np. dokładnością wykonania optyki, rozdzielczością, ilością linii skanujących, oprogramowaniem dekodującym, i wcale nie jest powiedziane, że jeżeli jakiś czytnik odczyta złej jakości kod, to czytnik innej firmy również go odczyta. Dotychczas stosowana metoda weryfikowania jakości kodów kreskowych, tzw. metoda tradycyjna - "Wymiarowa", opierała się na badaniach wymiarów kodów kreskowych (szerokości poszczególnych kresek i spacji czyli jasnych odstępów między kreskami, wielkości lewego i prawego jasnego marginesu kodu, odległości podobnych krawędzi sąsiednich kresek, szerokości znaku danych, wysokości kresek kodu) oraz współczynnika odbicia światła od kresek i tła kodu (określenie prawidłowości względnego kontrastu wydruku tzw. PCS kodu kreskowego). Metoda ta nie została nigdy poddana standaryzacji. W metodzie tradycyjnej weryfikacji kodów kreskowych nie został przede wszystkim poddany standaryzacji punkt progu lokalizacji krawędzi kresek kodu oraz punkty, w których mierzone są współczynniki odbicia światła od tła i kresek (używane do obliczania PCS, czyli względnego kontrastu druku).