Warunki wykorzystania identyfikacji radiowej w systemach logistycznych

Znaczenie identyfikacji wyrobów jest kluczowe dla wszelkich systemów sterowania przepływem materiałów. Kolejnym etapem w rozwoju systemów logistycznych jest zastosowanie tzw. "etykiet elektronicznych" do identyfikowania ładunków w produkcji i dystrybucji. Jednym z podstawowych motywów promowania techniki RFID (ang. Radio Frequency Identification) jest obietnica lepszego śledzenia ruchu ładunków i szybszego rozsyłania danych o aktualnym rozmieszczeniu ładunków w procesach produkcyjnych oraz w dystrybucji.

Oczekuje się, że w celu zarejestrowania ładunku w systemie komputerowym wystarczyłoby, aby paleta z towarem przemieściła się obok odpowiedniego czytnika, odbierającego sygnały od radiowych odpowiednich etykiet, przymocowanych do poszczególnych paczek umieszczonych na palecie. Wiele firm zaangażowało się obecnie w realizację pilotowych wdrożeń tej technologii. Można jednak odnieść wrażenie, że pomija się aspekt informacyjny tej nowej technologii przyjmując, że jest to rodzaj udoskonalenia sprawdzonej techniki identyfikacji, jaką są kody kreskowe. Okazuje się jednak, że to, co leży u podstaw techniki RFID, jest jedynie zbiorem elementów umożliwiających zrealizowanie funkcji odczytania i przesłania numeru wyrobu z wykorzystaniem fal radiowych. Odczyt kodu kreskowego (bar code) i odczyt etykiety elektronicznej (RFID tag) wymagają podobnego zbioru elementów i działają według podobnej zasady odbijania wysyłanego przez czytnik sygnału. Mimo tych powierzchownych podobieństw, każdy z tych sposobów ma całkowicie odmienne własności. Ze względu na te różnice, wymagają one odmiennych warunków do poprawnego wykorzystania do celów, dla których zostały utworzone. Wynikiem zaniedbywania tych różnic są obserwowane niepowodzenia prób wdrożenia techniki RFID do praktyki logistycznej. Przy okazji pilotowych wdrożeń techniki RFID w systemach logistycznych można też odnieść wrażenie chaosu panującego wokół wprowadzania nowej technologii. Zazwyczaj dopiero po zrealizowaniu pilotowego wdrożenia sprawdzano użyteczność zastosowanych rozwiązań, stwierdzając często nikłe pożytki z jej wprowadzenia. Już na samym początku wdrożeń stwierdzono, że do identyfikowania wyrobów nie mogą być stosowane znaczniki, do których można w każdej chwili coś zapisać i wprowadzono dwie klasy znaczników pasywnych. Po wprowadzeniu tej modyfikacji okazało się, że to nie wystarcza ze względu na ochronę prywatności. Nowe znaczniki - oprócz trzykrotnego zmniejszenia wymiarów i dziesięciokrotnego zwiększenia szybkości odczytu, mają na tyle inne własności, że systemy korzystające ze znaczników obu generacji prze

stały być kompatybilne. W znacznikach tych można zapisać nie tylko numer towaru, ale także hasło do ochrony danych przed nieuprawnionym odczytem, a ponadto zapis może być niszczony przez czytnik.