Karta mikroprocesorowa i matematyka gwarantami bezpieczeństwa w e-administracji

Karty mikroprocesorowe (vel inteligentne - od angielskiego terminu smart cards) stanowią zwieńczenie osiągnięć technologicznych silnie związanych z aparatem matematycznym. Karty   mikroprocesorowe można oferować szerokim rzeszom potencjalnych użytkowników jako narzędzie gwarantujące bezpieczeństwo różnego rodzaju operacji, w tym bankowych i administracyjnych, które jest jednocześnie poręczne i odporne na zakłócenia zewnętrzne.

Karta mikroprocesorowa, popularnie, choć nieprawidłowo zwana też kartą "chipową", jest kawałkiem tworzywa z wbudowanym układem elektronicznym i należy do kategorii układów aktywnych, tzn. mogących nie tylko przechowywać, ale i przetwarzać informacje. Obok kart mikroprocesorowych istnieją także bardzo popularne karty z paskiem magnetycznym i rzadziej karty optyczne, w których dane zapisuje się w sposób analogiczny do zapisu na dyskach CD. Wszystkie wymienione rodzaje kart mają zunifikowane rozmiary określone przez stosowną normę. Warto zaznaczyć, że karty SIM do telefonów komórkowych, choć odbiegają rozmiarami od kart bankowych, także są kartami mikroprocesorowymi. Cechami wyróżniającymi karty mikroprocesorowe od kart magnetycznych jest możliwość przechowywania znacznie większej ilości danych (prawie o 2 rzędy więcej), zdolność do przetwarzania danych i przede wszystkim nieporównywalnie skuteczniejszy poziom zabezpieczeń, o których będzie mowa dalej. Karty mikroprocesorowe stanowią, obok kart pamięciowych (także pamięciowych z blokiem bezpieczeństwa), jeden z typów kart elektronicznych. Istnienie mikroprocesora w układzie scalonym karty decyduje o funkcjonalności, a przez to i przeznaczeniu karty. Karta z mikroprocesorem, nadal najczęściej  8-bitowym, jest de facto mikrokomputerem.

Artykuł pochodzi z czasopisma "e-Fakty" 1/2005.