W latach siedemdziesiątych, dystrybutorzy i pośrednicy zaczęli interesować się zyskiem i kosztami jednostkowymi poszczególnych produktów i jednostek magazynowych (SKU - stock-keeping unit). Opracowano i zastosowano podobną do ABC metodę, nazwaną "analizą bezpośredniej rentowności produktu - BRP" (direct product profitability - DPP) aby mierzyć wielkość wysiłku (pracy) pracowników przy przeładunku w stosunku do ceny. Metoda ta brała pod uwagę jednak jedynie koszty bezpośrednie, z wyłączeniem kosztów pośrednich oraz kosztów stałych. W latach osiemdziesiątych menedżerowie odpowiedzialni za funkcje zakupu zaczęli analizować Całkowity Koszt Posiadania - CKP (Total Cost of Ownership - TOC). CKP informuje, że cena produktu na fakturze sprzedawcy reprezentuje jedynie część całkowitego kosztu związanego z nabyciem tego produktu. Zachowanie dostawcy wpływa na koszty zamawiania, ekspedycji, przyjęcia i kontroli towarów. Sprzedawca może być przyczyną dodatkowych kosztów, związanych z niską jakością produktów czy opóźnieniem dostawy. Ukrywanie tego typu kosztów w kosztach stałych lub pośrednich sprawia, że przestają być widoczne. ABC podnosi jakość miernika, jakim jest CKP, ujawniając te ukryte koszty oraz pozwalając na powiązanie ich z określonym dostawcą; następnie ABC pozwala na dokładne przypisanie tych kosztów zakupionym towarom, co w zestawieniu z ceną zakupu daje rzeczywistą wartość CKP (TOC).