"Miasto to historycznie ukształtowany typ osiedla, wyznaczony istnieniem konkretnej społeczności cząstkowej, skoncentrowanej na pewnym obszarze o odrębnej organizacji, uznanej i określonej prawnie oraz wytwarzającej w ramach swej działalności zespół trwałych urządzeń materialnych o specyficznej fizjonomii, którą można uznać za konkretny typ krajobrazu".
Sam tytuł powinien nastawiać czytelnika pozytywnie. Skoro wejście Polski do Unii Europejskiej spowodowało ożywienie gospodarcze, wzrost wymiany handlowej, napływ inwestycji bezpośrednich, to zapewne efekty w dziedzinie transportu i usług logistycznych powinny być równie pozytywne. Spróbujmy zatem dokonać bilansu kosztów i korzyści tego procesu, przyjmując rok 2006 jako ostatni wzięty do porównań.
Transport jest czynnikiem intensyfikującym rozwój zarówno poszczególnych regionów, jak i całych gospodarek w skali makro. Zależność między rozwojem gospodarki narodowej a rozwojem systemów transportowych w łańcuchach dostaw wynika z faktu, że transport "obsługuje" pozostałe działy gospodarki, a szczególnie przemysł, budownictwo, czy rolnictwo. Dynamiczny rozwój gospodarki w ostatnich latach wymusza w firmach branży TSL działania zmierzające do wypracowania i podtrzymywania przewagi konkurencyjnej poprzez wdrażanie nowoczesnych technik zarządzania, tak na poziomie operacyjnym, jak i strategicznym. Poszukiwania sposobów redukowania kosztów, wzrost oczekiwań klientów odnośnie poprawy szeroko rozumianej jakości obsługi transportowej, a także redukowanie czasu procesów tworzących ostatecznie łączną wartość dla klienta sprzyjają, a raczej wymuszają koncentrację działań w ramach nowoczesnych rozwiązań w obrębie obsługiwanych łańcuchów dostaw.
Artykuł powstał na podstawie prac badawczych realizowanych w ramach projektu Inicjatywy Wspólnotowej INTERREG III B CADSES o akronimie CORELOG ("Skoordynowana logistyka regionalna"). Projekt CORELOG był realizowany w latach 2005 - 2007, pod przewodnictwem włoskiego regionu Emilia Romagna oraz skupiał partnerów z Polski, Węgier, Austrii, Słowenii i Grecji.
Wprowadzenie
Długofalowym programem społeczno - gospodarczym UE jest Strategia Lizbońska przyjęta w marcu 2000 roku. Jej celem jest uczynienie z gospodarek krajów Unii wiodącej gospodarki świata w perspektywie do 2010 roku. Celowi temu służyć mają następujące działania wraz z odpowiednią koncentracją wydatków środków publicznych:
- szybkie przechodzenie do gospodarki opartej na wiedzy, w tym rozwój społeczeństwa informacyjnego, badań i innowacji oraz kształcenie odpowiednich kwalifikacji i umiejętności
- liberalizacja i integracja takich sektorów, jak: telekomunikacyjny, energetyczny, transportowy, pocztowy i usług finansowych
- rozwój przedsiębiorczości poprzez: deregulację i likwidację barier administracyjno - prawnych, łatwiejszy dostęp do kapitału i technologii, ograniczanie zakłócającej konkurencję pomocy publicznej
- wzrost zatrudnienia i zmiana modelu społecznego w drodze: aktywizacji zawodowej, poprawy edukacji, modernizacji systemu zabezpieczenia społecznego, ograniczania biedy i wykluczenia społecznego
- dbałość o zrównoważony rozwój, czyli taki rozwój społeczno - gospodarczy, w którym następuje proces integrowania działań politycznych, gospodarczych i społecznych, z zachowaniem równowagi przyrodniczej oraz trwałości podstawowych procesów przyrodniczych, w celu zagwarantowania możliwości zaspokajania podstawowych potrzeb poszczególnych społeczności lub obywateli, zarówno współczesnego pokolenia, jak i przyszłych pokoleń.