Niezawodność oraz ryzyko są kluczowymi charakterystykami struktur logistycznych, w tym także łańcuchów dostaw. Chociaż w literaturze przedmiotu jest sporo publikacji na temat ryzyka w systemach logistycznych, to jednak niewiele na temat niezawodności tych systemów. Zdecydowana większość prac dotyczących zarządzania ryzykiem wykorzystuje (słusznie) metodologię zarządzania ryzykiem w działalności gospodarczej i technice. Jeżeli chodzi o problem oceny ryzyka - wszyscy autorzy akceptują znaną formułę "mierzenia" ryzyka poprzez mnożenie strat i prawdopodobieństw zagrożeń implikujących takie straty.

Pekin jest drugim, po Szanghaju, miastem Chin pod względem liczby ludności. Pełni funkcję największego ośrodka politycznego, oświatowego i kulturalnego kraju. Krzyżują się tu ważne linie kolejowe i drogi samochodowe. W tabeli 1 podano podstawowe wskaźniki ekonomiczne Pekinu za lata 2006 - 2008.
Na przełomie lat 2003 - 2007 poziom inwestycji realizowanych przez przedsiębiorstwa zagraniczne zwiększył się z 147 mln USD w 2003 roku do 566 mln USD w 2007 r., co świadczy o ogromnym zainteresowaniu pekińskim rynkiem.

Niniejszy artykuł stanowi kontynuację wcześniejszego artykułu Autorów, który poświęcony został trzem potencjalnym formom organizacji magazynowania, to jest magazynowaniu we własnym zakresie i związanym z tym kosztom oraz magazynowaniu zewnętrznemu/obcemu w dwu wariantach: wynajmu powierzchni magazynowych oraz zakupu usług obsługi magazynowej jednostek ładunkowych. Obecnie rozwinięto wątek magazynowania obcego w układzie wynajmu powierzchni magazynowych (w tym całych obiektów lub ich części).

Do zweryfikowania wyników badań ankietowych związanych z ustaleniem różnych form władzy gospodarczej w łańcuchach dostaw zastosowano analizę czynnikową. Celem analizy czynnikowej jest sprowadzenie informacji zawartych w wielu zmiennych do niedużej liczby zastępujących je czynników. Analiza czynnikowa ma dwa główne zastosowania:

Realizacja zadań w obszarze współczesnej logistyki wspomagana jest w dużej mierze poprzez wykorzystanie technologii informatycznych. Dynamika i intensywność procesów zachodzących w łańcuchach logistycznych, wymaga posiadania i wykorzystywania na każdym jego etapie kompleksowych, pewnych i rzetelnych informacji umożliwiających podejmowanie szybkich i racjonalnych decyzji, usprawniających określone działania. Główne cechy, jakie warunkują powodzenie wykorzystania rozwiązań informatycznych w zakresie zarządzania logistycznego, koncentrują się na zapewnieniu przesyłanych za ich pomocą informacjom: wiarygodności (określonego stopnia prawdziwości, rzetelności), relatywności (kompleksowości), przyswajalności (braku dodatkowych wymagań przekształceń jej postaci), dostępności (w odpowiednim miejscu, odpowiednim użytkownikom), prostoty przekazu (pełnej zrozumiałości treści), poufności dostępu (między innymi poprzez: kodowanie, autoryzację i ograniczony dostęp) oraz bezpieczeństwa w przypadku awarii systemu (między innymi poprzez dublowanie newralgicznych elementów rozwiązania).

Artykuł bazuje na praktycznym doświadczeniu autorów zdobytym w dużym przedsiębiorstwie produkcyjnym realizującym produkcję jednostkową na indywidualne zamówienia. Przedsiębiorstwo montażowe oferuje produkty wysoko zindywidualizowane ze względu na potrzeby klientów, w których kluczowe znaczenie mają zdecydowanie procesy przygotowania produkcji. Produkty firmy mają złożone struktury materiałowe od 500 do ponad 1000 zespołów i części rodzajowych na wyrób. Wzrost stopnia kastomizacji wiąże się z przesunięciem punktu rozdzielającego, w którym tworzony jest zapas główny w systemie logistycznym, w stronę zapasu surowców i podzespołów.
W ramach prac nad budową dedykowanego, do powyżej opisanych warunków produkcyjnych, systemu zarządzania zaopatrzeniem, autorzy przeprowadzili segmentacje pozycji asortymentowych z zastosowaniem analizy ABC/XYZ. Wyniki analizy potwierdziły odmienność modelu funkcjonowania tego przedsiębiorstwa w stosunku do producentów wyrobów masowych.

Automatyczny system sortowania umożliwił hiszpańskiemu dystrybutorowi odzieży dziecięcej Millamed radykalną poprawę procesu realizacji zamówień w centrum dystrybucyjnym w Maladze. Wolumen, który Millamed obsługiwał w ciągu całego tygodnia jest teraz przerabiany w trakcie jednego dnia roboczego. Cechy systemu, to:

Kluczem do udanego wdrożenia systemu automatycznej dystrybucji są trzy podstawowe elementy:

Iwo Nowak: Stan polskich dróg znają najlepiej ich użytkownicy i ich opinie są powszechnie znane. W przypadku jakichś większych "potknięć" w realizacji założonego harmonogramu budowy i remontów naszych szlaków komunikacyjnych najczęściej tłumaczy się w prasie, radiu i telewizji aktualny szef Resortu Infrastruktury, choć czasem chyba nie za swoje grzechy?
Janusz Piechociński: Kierowanie Resortem Infrastruktury w Polsce to ciągłe stąpanie po polu minowym. Za stan, utrzymanie, modernizację i budowę sieci drogowej odpowiada i jest rozliczany minister, a przecież wiadomo, że obecna infrastruktura drogowa jest ciągle efektem wieloletnich zaniedbań i zaniechań, braku dobrego prawa, rynku wykonawstwa, a przede wszystkim pieniędzy, pieniędzy i jeszcze raz pieniędzy. Powszechnie i słusznie, nie tylko w świecie polskiej polityki i samorządu, wskazuje się infrastrukturę jako główną barierę w procesach modernizacji kraju, naszej ekonomicznej konkurencyjności w przestrzeni europejskiej i społecznych oczekiwań i kosztów. Kiedy jednak przychodzi wybierać, to przez lata wygrywała logika: za brak 50 czy 100 km autostrady czy drogi ekspresowej nikt rządu nie obali, podczas gdy hutnicy, stoczniowcy, lekarze i nauczyciele już tak.
I. N.: Tym razem na celowniku jest min. Cezary Grabarczyk…
J. P.: Drogowe procesy inwestycyjne to obszary, za które konstytucyjnie odpowiada minister Grabarczyk, są bardzo wrażliwe na gospodarczą koniunkturę, a w polskich warunkach pierwsze 2-3 lata każdego ministra to tak naprawdę weryfikacja prac przygotowawczych dokonanych pod kierunkiem poprzedników. "Efekt odłożonego przecięcia wstęgi" przy często nieporównywalnych dla ministra i jego podwładnych warunkach zewnętrznych (sytuacja budżetowa, koszt pieniądza na europejskim rynku finansowym, zawartość harmonogramów pozyskania środków unijnych na drogi przez agendy rządowe i samorząd, protesty społeczne, wydolność "pozadrogowej" administracji publicznej), niewątpliwie utrudnia dokonanie rzetelnej, syntetycznej oceny.
I. N.: Wspomniał Pan o dobrym prawie. Bez tego chyba trudno mówić o rozpoczynaniu czegokolwiek w dłuższej perspektywie? Szczególnie długotrwałego procesu inwestycyjnego w polskim drogownictwie.
J. P.: Najważniejsze dokonania legislacyjne są związane z uporządkowaniem stanu prawnego w celu usprawnienia procesów inwestycyjnych. Zmieniono "specustawę" drogową, a później rozszerzono zasady jej działania także na inne obszary infrastruktury, dzięki czemu proces realizacji inwestycji uległ skróceniu, a nieruchomości pod budowę są sprawniej pozyskiwane. Decyzję o ustaleniu lokalizacji drogi i decyzję o pozwoleniu na budowę zastąpiła decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji. Uregulowano również kwestię tak zwanego "słusznego odszkodowania". Wprowadzono nowe możliwości prawne realizacji inwestycji - Ustawa o koncesji na roboty budowlane lub usługi pozwala prywatnym przedsiębiorcom włączyć się do realizacji inwestycji, zarówno gminnych (takich jak budowa mostów czy wiaduktów), jak i do zadań związanych z utrzymaniem infrastruktury komunalnej. Znowelizowano martwą wcześniej Ustawę o partnerstwie publiczno - prywatnym. Zmieniono zapisy w prawie zamówień publicznych, pozwalając na dokonywanie korekt w treści ogłoszenia. Wdrożono uzgodnione z Komisją Europejską zmiany w ustawach z zakresu środowiska i udziale społeczeństwa [w] procesie przygotowania i realizacji inwestycji, tak, aby wszystkie realizowane inwestycje infrastrukturalne spełniały wymagania UE w zakresie ochrony środowiska, co likwiduje ryzyko utraty środków unijnych na drogi. W 2009 roku, w trybie kryzysowym dokonano zmian w funkcjonowaniu Krajowego Funduszu Drogowego (KFD) i zwiększono jego możliwości w pozyskiwaniu środków poprzez emisję obligacji na nowych warunkach. W tym obszarze minister miał pełne wsparcie Sejmowej Komisji Infrastruktury i całego Sejmu, dla których dokonanie tych zmian było zadaniem ponadpartyjnym. Jednak legislatorzy resortowi i rządowi nie ustrzegli się błędów czy braku rozpoznania finansowego rynku, o czym świadczy fakt, że w ciągu kilku miesięcy dokonywano kilku nowelizacji. Dopiero pod koniec drugiego roku rządzenia uporządkowano system formalno - prawny procesu inwestycyjnego na polskich drogach. Wydaje się, że po doświadczeniach w stosowaniu specustawy drogowej od 2003 roku i gorzkich doświadczeniach z lat 2005 - 2006, szczególnie w obszarze ochrony środowiska i udziału społeczeństwa w konsultacjach społecznych, prawne bariery przygotowania i realizacji budowy dróg i autostrad powinny być wyeliminowane już w I połowie 2008 roku.