Problemy mobilności miast w Unii Europejskiej
- Krysiuk Cezary, Banak Michał, Nowacki Gabriel
- Kategoria: Transport i spedycja
Ponad dwie trzecie ludności Europy mieszka na obszarach miejskich. W miastach pojawiają się problemy i znajdowane są rozwiązania. Panuje w nich sprzyjający klimat dla rozwoju nauki, technologii, kultury, innowacji, twórczości indywidualnej i kreatywności zbiorowej oraz dla przeciwdziałania skutkom zmiany klimatu.
Jednak miasta są również miejscami, w których kumulują się takie problemy, jak bezrobocie, segregacja i ubóstwo. To wszystko również wiąże się z komunikacją, która w polskich miastach ma przed sobą wiele wyzwań nie tylko wiążących się z brakiem infrastruktury technicznej, ale i organizacyjnej.
W karcie lipskiej na rzecz zrównoważonego rozwoju, ministrowie odpowiedzialni za rozwój miast w państwach członkowskich Unii Europejskiej, uznali miasta każdej wielkości, które ewoluowały z biegiem historii, za cenne i niezastąpione dobra gospodarcze, społeczne i kulturowe.
Mając na celu ich ochronę, wzmocnienie i dalszy rozwój miast, zdecydowanie poparli strategię zrównoważonego rozwoju UE w oparciu o program działania z Lille, prawo miejskie z Rotterdamu oraz porozumienie z Bristolu.
Należy przy tym równocześnie i w takim samym stopniu uwzględnić wszystkie wymiary rozwoju zrównoważonego, tj. dobrobyt gospodarczy, równowagę społeczną i zdrowe środowisko. Jednocześnie powinno się zwrócić uwagę na aspekty kulturowe i zdrowotne, a przy tym także na zdolności instytucjonalne państw członkowskich.
Zrównoważona mobilność miast
W polityce miejskiej Unii Europejskiej coraz większą rolę pełni zrównoważona mobilność. Stanowi ona element nowej wizji miasta europejskiego, jako ośrodka innowacji i wzrostu gospodarczego, kluczowego dla osiągnięcia długofalowych celów rozwojowych UE.
Uwagę w dokumentach UE zwraca się też na szlaki komunikacyjne łączące poszczególne miasta, przy czym dzielone są one na dwie grupy: dobrze skomunikowanych, w tym transportem lotniczym i koleją, miast zachodnioeuropejskich i stolic państw Europy Środkowo-Wschodniej oraz mniejszych miast środkowoeuropejskich, charakteryzujących się słabą jakością połączeń. Docelowo połączenia, szczególnie tej drugiej grupy, powinny zostać poprawione w sposób zrównoważony (np. poprzez rozbudowę linii kolejowych, w tym dużej prędkości).
Pomimo wspomnianego wyżej odniesienia do roli połączeń międzyregionalnych i międzynarodowych, za zasadnicze wyzwanie rozwojowe stojące przed miastami uznano zrównoważoną mobilność. Zrównoważona mobilność ma charakter behawioralny. Definiuje się ją jako schemat zachowań komunikacyjnych użytkowników systemu transportu oraz przestrzeni, uwarunkowany strukturą przestrzenną i strukturą transportu, charakteryzujący się zmniejszeniem długości tras podróży, przy równoczesnym zmniejszeniu dominacji (a przynajmniej utrzymaniu status quo) indywidualnego ruchu zmotoryzowanego nad komunikacją zbiorową i ruchem niezmotoryzowanym. System transportowy funkcjonując w warunkach zrównoważonej mobilności umożliwia utrzymanie harmonii miasta z otoczeniem, zarówno w aspekcie środowiska naturalnego, jak i cywilizacyjnego (kulturowego). Zrównoważenie mobilności stanowi jeden z elementów poprawy ładu przestrzennego i wizerunku miasta. Pozwala też wykreować dobrej jakości przestrzeń publiczną oraz zmniejszyć zróżnicowanie między jednostkami strukturalnymi miasta, przez co pośrednio pełni również rolę umożliwiającą ograniczanie negatywnych zjawisk społecznych (segregacja przestrzenna, wykluczenie etc.).
Artykuł zawiera 30820 znaków.
Źródło: Czasopismo Logistyka