Komodalność transportu jako forma kreowania ładu transportowego i logistycznego w UE
- Andrzej S. Grzelakowski
- Kategoria: Transport i spedycja
Komodalność (współmodalność) jest kategorią ze sfery polityki transportowej UE, którą wprowadziła Komisja Europejska (KE) w 2006 roku, dokonując średniookresowej oceny realizacji celów strategii zrównoważonego rozwoju transportu zawartych w drugiej Białej Księdze z 2001 roku.
Dotychczasowa strategia UE, wspierająca silnie rozwój tak zwanych proekologicznych gałęzi transportu kosztem transportu drogowego, została w obliczu realiów rynkowych zliberalizowana. Zastąpiono formułę decouplingu i konfrontacyjnego modal shift formułą kooperacji multimodalnej, a więc współdziałania w ramach systemu transportowego wszystkich przewoźników na równych, partnerskich zasadach. Koncepcja ta oparta jest na założeniu, iż należy wykreować jakościowo nowy, oparty na rozwoju współpracy międzygałęziowej i partnerstwa system transportowy UE. Powinien on w myśl długookresowej strategii KE stanowić podstawę budowy Jednolitej Europejskiej Przestrzeni Transportowej - JEPT (ang. Single European Transport Area - SETA). Dzięki niej UE chce stworzyć ład transportowy, oparty na zasadach zrównoważonego rozwoju transportu.
JEPT jest zatem również koncepcją ze sfery polityki transportowej i gospodarczej Wspólnoty, zakładającą konieczność budowy pełnej spójności systemów transportowych krajów członkowskich w ich wymiarze ekonomicznym i technicznym oraz prawno-regulacyjnym i przestrzennym. Koncepcja ta stwarza więc przesłanki do kreowania ładu transportowego Europy, opartego na zintegrowanych według ww. kryteriów systemach transportowych poszczególnych krajów. Ten nowy europejski ład transportowy, którego bazę materialną i logistyczną powinien stanowić zintegrowany system transportowy UE wyznaczający ramy przestrzenne JEPT, funkcjonować musi według zasad zrównoważonego rozwoju, to znaczy w sposób efektywny i przyjazny dla środowiska naturalnego. Co więcej - i tutaj konieczny jest wymóg komodalności - zapewniać on powinien także wymóg optymalizacji wykorzystania zasobów systemu transportowego. Oznacza to, że system ten musi:
- podlegać jednolitym standardom regulacji, a w tym reżimowi regulacji publicznej
- posiadać względnie jednolity w kategoriach operacyjno-technicznych poziom rozwoju sfery realnej sektora transportu (stan rozwoju podstawowych składników infrastruktury, itp.).
Osiągnięcie pierwszego standardu wymaga długich jeszcze działań KE w obszarze liberalizacji rynków transportowych i oparcie ich działania na zasadach zrównoważonego rozwoju. Z kolei drugi standard, ze względu na skalę istniejących różnic między poszczególnymi krajami, jest jeszcze trudniejszy do wykonania w skali UE w perspektywie najbliższych 40 lat, i to nawet przy sprawnej i efektywnej rozbudowie układu sieci bazowej i kompleksowej, realizowanej w ramach budowy priorytetowego układu TEN-T.
Artykuł zawiera 36750 znaków.
Źródło: Czasopismo Logistyka