Rozważania o polityce transportowej Unii Europejskiej w kontekście rozwoju transportu intermodalnego w Polsce

Jest to zatem gra, w której uczestniczy wielu graczy, i których interesy mogą być wzajemnie sprzeczne. Nie sposób zatem polemizować z tezą, iż o wiele trudniej o taką spójną politykę w zakresie transportu intermodalnego, istotą którego jest wielość ogniw łańcucha transportowego uczestniczących w procesie przewozowym oraz różnorodność interesów przy potrzebie zapewnienia użyteczności tychże ogniw i partnerstwa całego łańcucha w kontekście zaspokojenia wymagań klienta. Dlatego też należy wspierać te inicjatywy, które służą budowaniu wspólnej wizji dla transportu obejmującej integrację rozwiązań transportowych, rozwiązania innowacyjne i umieć w nich znaleźć impulsy dla rozwoju własnych inicjatyw korzystnych z punktu widzenia rozwiązań docelowych.

Unia  Europejska  w  zakresie  polityki  transportowej  zmierza  do równomiernego rozwoju gospodarczego poszczególnych gałęzi transportu, rozwoju jego ekologicznych form,  liberalizacji  rynku  przewozów  kolejowych  oraz  zniesienia  barier  technicznych  utrudniających swobodny  ruch  kolejowy  przez  granice  państw  członkowskich.  Kierunki  te uznawane  są  jako priorytetowe we wspólnej polityce transportowej. Priorytetem takim była przyjęta w 2001 roku strategia zrównoważonego  rozwoju  Unii  Europejskiej, w której  nakreślono, iż  „polityka  zrównoważonego transportu powinna się zająć problemami rosnącego ruchu, kongestii, hałasu, skażenia powietrza oraz zachęcać do korzystania z przyjaznych dla środowiska gałęzi transportu zapewniając pełna internalizacje społecznych i środowiskowych kosztów”.