Czy e-busy ułatwią życie niepełnosprawnym?

To co utrudnia osobom z niepełnosprawnością pełny udział w życiu społecznym, na równi z innymi obywatelami, uznane jest przez Konwencję Organizacji Narodów Zjednoczonych za złamanie praw podstawowych. Dostępność systemu transportu publicznego dla osób niepełnosprawnych należy rozumieć poprzez zapewnienie im, w razie możliwości przy pomocy dodatkowych środków, pełnej swobody w poruszaniu się publicznymi środkami transportu, bez ograniczeń związanych z barierami w obszarze infrastruktury, taboru czy samego świadczenia usługi transportowej.
Elementem zapewniania dostępności systemu transportowego jest posiadanie łatwo dostępnego (niskopodłogowego) taboru autobusowego. Istnieją ku temu gotowe rozporządzenia, które muszą być uwzględniane w przypadku zamówień publicznych.

Jak pogodzić zakupy nowych pojazdów z potrzebami ludzi z niepełnosprawnością?
Nowoczesny tabor autobusowy powinien łączyć w sobie zarówno nowoczesne rozwiązania pozytywnie wpływające na środowisko, łatwość eksploatacji, jak i ogólną dostępność i komfort użytkowania dla każdego pasażera.  Już w 2028 roku 30% pojazdów używanych w transporcie miejskim ma być zeroemisyjne. Oznacza to, że duża część poruszających się pojazdów w naszych miastach będzie elektryczna. Biorąc pod uwagę tylko autobusy, wymianie musi ulec 3000 pojazdów.

Jakie cechy są ważne dla budowania dostępności pojazdów dla osób poruszających się na wózkach inwalidzkich?
Szerokie wejście do pojazdu, a także specjalne miejsce dla wózka. Autobus powinien również posiadać funkcję obniżenia podwozia, czyli pochylać się w kierunku przystanku. Obecnie na rynek wchodzi całkowicie polski elektryczny autobus przystosowany do przewozu osób niepełnosprawnych - RAFAKO E-BUS. Projekt ma więc szansę polepszyć dostępność transportu publicznego i połączyć potrzeby wymiany taboru na ekologiczny z zapewnieniem komfortu podróżowania osób z niepełnosprawnością ruchową.