Rozwój terytorialny miast od lat stoi w sprzeczności z potrzebami szybkiego przemieszczania się mieszkańców z obszarów zamieszkałych do miejsc chwilowego pobytu (praca, szkoła, urzędy itp.). Nieodwracalne tendencje związane z urbanizacją wymuszają stałe zwiększanie poziomu rozwoju, stopnia rozgałęzienia, gęstości sieci komunikacji zbiorowej. Wzrastają oczekiwania w stosunku do jakościowych i ilościowych charakterystyk publicznego transportu zbiorowego wpływających na czasy podróży, jakie mieszkańcy miast muszą poświecić na przemieszczanie się.

Postęp komunikacyjny niesie za sobą konsekwencje w postaci zwiększającej się liczby pojazdów silnikowych, powstawania zatorów w sieci drogowej i zakłóceń obniżających płynność ruchu. Następstwem tych zjawisk jest kongestia transportowa w układach drogowych miast, co oznacza zatłoczenie na szlakach komunikacyjnych i zatory.

Warunkiem zachowania konkurencyjności obszarów miejskich od dawien dawna jest odpowiednia jakość związana z realizacją potrzeb przewozowych. Kongestia transportowa nie jest zjawiskiem specyficznym jedynie dla współczesnych miast. Zatory komunikacyjne były cechą charakterystyczną centrum Londynu na długo przed wynalezieniem samochodu, a w Rzymie na długo przed powstaniem Londynu.

Gęste sieci miejskie charakteryzują się zarówno dużą koncentracją skrzyżowań na ograniczonym obszarze, jak i znaczną niejednorodnością wielkości potoku ruchu oraz prędkości jego przemieszczania. Może to prowadzić do częstych zakłóceń płynności ruchu pojazdów.

Opisując rzeczywisty proces transportowy trudno wyobrazić sobie sieć transportową w której nie występuje problem kongestii i co za tym idzie zatorów przed punktami węzłowymi. Zatem chcąc przedstawić model dynamiki rzeczywistego procesu transportowego należy uwzględnić w nim możliwość występowania kolejek. Uwzględniając powyższe wydaje się, że najlepszą metodą osiągnięcia celu będzie wykorzystanie do opisu procesu transportowego aparatu teorii kolejkowej.