Zastosowanie symulacji Monte Carlo do zarządzania zapasami
- Marcin Kowalik, Joanna Baran
- Kategoria: Logistyka
Podstawową przyczyną utrzymywania zapasów w przedsiębiorstwie jest chęć zapewnienia założonego poziomu obsługi klientów zewnętrznych (dostępności produktów) w kontekście zmian popytu oraz klientów wewnętrznych (zapewnienie ciągłości procesu produkcji) przy uwzględnieniu zmiennego zapotrzebowania na materiały/surowce.
Właściwe gospodarowanie zapasami jest bardzo istotne dla przedsiębiorstwa, ponieważ zapasy z jednej strony są źródłem kosztów, a z drugiej warunkują zapewnienie wysokiego poziomu obsługi klienta. Ważną kwestią staje się zatem racjonalne sterowanie zapasami przez zarządzających i podejmowanie właściwych decyzji dotyczących określenia poziomu zapasów bezpieczeństwa, wielkości zamawianych partii, momentu składania zamówień, systemów kontroli zapasów, czyli ogólnie biorąc doboru właściwych metod starowania zapasami. W literaturze dotyczącej zarządzaniem zapasami często omawiane są dwa klasyczne modele sterowania zapasami. Pierwszy z nich to model stałego poziomu (punktu) zamawiania, który polega na wyznaczeniu stałego punktu składania zamówień i stałej wielkości dostaw (zakupu). Jednym z podstawowych założeń tego modelu jest konieczność ciągłego kontrolowania stanu zapasów i składania zamówień, kiedy zapasy spadną poniżej określonego poziomu. Ten poziom nazywany jest punktem informacyjnym (PI) i jest on wyliczany, jako suma średniego popytu obserwowanego w cyklu uzupełnienia zapasu oraz zapasu bezpieczeństwa.
W modelu stałego punktu zamawiania – zamówienia na towary składane są w stałej wielkości, która może być określona, jako ekonomiczna wielkość zamówienia (EWZ). Poprawne wyznaczenie ekonomicznej wielkości zamówienia gwarantuje utrzymanie łącznych kosztów uzupełnienia i utrzymania zapasów na możliwie najniższym poziomie.
Artykuł zawiera 13680 znaków.
Źródło: Czasopismo Logistyka