Do lat osiemdziesiątych XX wieku rolnictwo ekologiczne pozostawało poza zainteresowaniem instytucji rządowych. Pierwszym z krajów, który politycznie wsparł rolnictwo ekologiczne była Dania. Pod koniec lat osiemdziesiątych wprowadzono przepisy prawne dotyczące rolnictwa ekologicznego, sformułowano kryteria dotyczące ekologicznej produkcji oraz zasady kontroli i ich certyfikację. Ponadto wprowadzono logo oznaczające produkty rolnictwa ekologicznego. Działania duńskiego rządu odnosiły się również do marketingu, szkoleń oraz badań. W 1988 r. Niemcy wprowadziły dotacje dla rolników ekologicznych, środki te pochodziły z projektów dla rolnictwa w UE. Zasadnicze zmiany nastąpiły z chwilą wprowadzenia programów rolnośrodowiskowych. Duży udział obszarów objętych tymi programami doprowadził do rozwoju rolnictwa ekologicznego w Skandynawii oraz we Włoszech i w Austrii [6, s.204]. Jeśli chodzi o dynamikę, to aktualnie w Europie do najszybciej rozwijających się rynków żywności ekologicznej należą rynki: niemiecki, szwajcarski oraz rynki krajów skandynawskich, gdzie udział żywności ekologicznej w ogólnej sprzedaży żywności przekroczył 5%.

Rozwój odnawialnych źródeł energii w ostatnich latach jest efektem wzmożonego zainteresowania wielu państw i organizacji światowych ochroną środowiska przyrodniczego, które stanowi integralną część systemu bytowania człowieka. Środowisko to ulega nieustannym przemianom przy czym w dużej mierze sprawcą tych przemian jest człowiek i chęć zrealizowania jego nieograniczonych potrzeb. Wzmożona konsumpcja uruchamia coraz to nowsze procesy produkcyjne będące odpowiedzialne za wzrost zapotrzebowania na energię i zatruwanie środowiska. W Polsce od roku 2010 zużycie energii pierwotnej na jednego mieszkańca wzrosło ze 101,2 GJ do 113,9 GJ w roku 2010, przy czym łączne zużycie energii pierwotnej w Polsce w tym roku wyniosło 4351,8 PJ.

Rynek dostawców środków do produkcji rolnej charakteryzuje się wysokim stopniem elastyczności i dostosowania do zmieniających się potrzeb gospodarstw prowadzących działalność rolniczą. W ogólnym ujęciu agrobiznes składa się z trzech podstawowych agregatów: • zaopatrzenia w surowce i środki do produkcji zarówno gospodarstw jak i przedsiębiorstw przetwórczych, • rolnictwa, • przetwórstwa, które przetwarza surowce na produkty spożywcze, a także zajmuje się ich magazynowaniem i dystrybucją.

Zarządzanie logistyczne to planowanie, wdrażanie i kontrola działalności związanych z przepływem dóbr, informacji i środków finansowych, tak w obrębie przedsiębiorstwa, jak i pomiędzy firmami, ogniwami łańcucha dostaw. W ramach tak pojmowanego pojęcia należy przede można zwrócić uwagę na procesy logistyczne związane z zaopatrzeniem zakładów produkcyjnych w surowce, a następnie na dystrybucję wyrobów gotowych do odbiorców finalnych. Obok istnienia wielu ogniw tak postrzeganego łańcucha dostaw, na pierwszy plan w odniesieniu do biokomponentów wysuwa się transport. Tutaj należy zaznaczyć, że problematyka transportowa dotyka dwóch podstawowych obszarów: przewozy zbóż, jako surowców i biokomponentów, jako wyrobów gotowych. Oznacza to, że ze względu na specyfikę produktu logistycznego, powstają odrębne procesy transportowe. Zarówno, jeśli chodzi o wybór odpowiedniej gałęzi transportu, jak i też kwestie podejmowania decyzji dotyczących środków transportu, taboru. Biokomponenty są produkowane z surowców rolniczych, w przeważającej części ze zbóż. Dokonując transportu zbóż napotykamy na różnego rodzaju problemy, które z jednej strony wymagają ich zdefiniowania przed uruchomieniem poszczególnych przewozów a z drugiej strony jest ważne, aby mieć przygotowany gotowy plan rozwiązań do specyficznych dla rynku zbożowego sytuacji, powstających w trakcie transportu. Przede wszystkim proces transportu zbóż uwarunkowany jest od okresu żniwnego.

W związku z ciągłą walką konkurencyjną na współczesnym rynku oraz dynamicznie zwiększającymi się oczekiwaniami i wymaganiami klientów, zarówno indywidualnych, jak i instytucjonalnych, coraz bardziej popularne staje się dobrowolne poddawanie ocenie produktów, usług, a także systemów zarządzania. Jest to bowiem, jak się wydaje, jeden z najlepszych obecnie sposobów na wyróżnienie swoich produktów lub usług, co w konsekwencji pozwala na budowanie trwałych więzi z klientami, uzyskanie oraz utrzymanie przewagi konkurencyjnej na rynku, a także osiągnięcie sukcesu firmy w dłuższym horyzoncie czasowym.