Diagnostyka zarządzania procesem jako źródło innowacji
- Kowalska-Napora Ewa
- Kategoria: Pozostałe zagadnienia
Organizacja jako organizm o złożonych strukturach funkcjonalnych i tym samym bytowych, bez względu na formę swej działalności winna być rozpatrywana jako jednostka o zmiennych poziomach dojrzałości na tle uwarunkowań zewnętrznych. Idąc za Müllerem, który uważa, że im wyższy jest poziom synergetycznej stabilności, tym wyższa jest wydajność i efektywność przedsiębiorstwa, dochodzimy do oscylacji funkcjonowania organizacji w przestrzeni między stopniem całkowitego i zerowego dopasowania do uwarunkowań zewnętrznych. Pozwala to niejako usystematyzować wagę oddziaływania poszczególnych czynników na efekty produktowe i tym samym wytyczyć kierunki potrzebnych zmian wewnątrz organizacji, pozwalające na wyeliminowanie czynników hamujących rozwój organizacji.
Wartość dla klienta stanowią procesy, które należy rozpatrywać jako cykl przyczynowo - skutkowych zmian, gdzie jako nieodłączne w kreowaniu efektywności działań organizacji są decyzje w obszarach logistycznych. Tym samym, krokiem warunkującym efektywne działanie organizacji i budowanie jej właściwej strategii jest umiejętna diagnoza zarządzania procesem, a tym samym lokalizacja czasowa określonych działań kosztowo-jakościowych, które winne być spójne z przewidywanym modelem decyzji rynkowych. Precyzyjne ustalenie i wzajemne skoordynowanie działań, zamiarów i konkretnych celów sprzyja efektywności działań wewnętrznych i zewnętrznych organizacji oraz skutecznemu osiąganiu rezultatów, co równocześnie dowodzi na konieczność typowania przestrzeni decyzji i jej sprzężenia z obszarami możliwego eksperymentu w zarządzaniu procesowym.
Zasada eksperymentu
W pierwszej fazie podejmowania decyzji chodzi o znalezienie właściwego pytania, ustalenie celów i określenie reguł. Tak się definiuje problem. Potem trzeba przejść do następnej fazy, do zanalizowania problemu: sklasyfikowania go i ustalenia faktów.
Podejście do problemu identyfikacji granicznych parametrów procesu na warunku koniecznej jego optymalizacji, a tym samym wyeksponowania korzystnych trendów rozwojowych, umożliwia typowanie przestrzeni eksperymentu i etapów jego tworzenia. Nawiązaniem do powyższego jest stanowisko D.M. Upton, które zakłada możliwą identyfikację przestrzeni zmian w płaszczyznach między realokacją parametrów procesu do jej radykalnego przeprojektowania. Pojawiają się zatem dwa tory analiz:
1. identyfikacja faz synergetycznej stabilności organizacja-otoczenie,
2. ustalenie nowych parametrów procesu w ramach granic nie powodujących destabilizacji systemu.
Równolegle, na drodze do identyfikacji korzystnych zmian jest eksperyment, którego przeprowadzenie jest możliwe dzięki:
• określeniu granicy procesu
• realokacji parametrów procesu
• sformułowaniu głównych trendów rozwojowych i zapotrzebowań na zmiany, a co za tym idzie:
• ustaleniu oczekiwanych wartości parametrów procesu generujących określone efekty produktowe.
Jako pierwszy warunek niezbędne jest ulokowanie organizacji w przestrzeni decyzjotwórczej, co w nawiązaniu do założeń Müllera pozwala usystematyzować przestrzeń funkcjonalną organizacji (rysunek 1). Odnosząc powyższe założenia do ustalenia oczekiwanych wyników i transponując je poprzez możliwe czasowe odstępstwa, możemy sformalizować graniczne wartości parametrów procesu, a tym samym określić warunki możliwego do zaistnienia eksperymentu.
Artykuł pochodzi z czasopisma "Logistyka" 5/2008.