Forma planistycznej struktury wyrobu, w której zapomocą zastosowanych wspólnie kombinacji różnych sposobów opisu (struktura rodziny wyrobów, modułowa struktura wyrobu, inne) otrzymuje się złożoną strukturę odpowiadającą kilku produkowanym w określonym czasie wyrobom. Rozwinięcie superstruktury wyrobu prowadzi do określenia zapotrzebowania na jej moduły, które podobnie jak superstruktura wyrobu są pozycjami głównego harmonogramu produkcji. Stosuje się wtedy dwupoziomowy główny harmonogram produkcji. Posługiwanie się superstrukturą wyrobu w planowaniu zapotrzebowania materiałowego wymaga raczej ustabilizowanego popytu i asortymentu sprzedaży.