Wykorzystanie standardowych kodów kreskowych w celu identyfikacji pacjentów - proponowane rozwiązanie
- Anna Gawrońska-Błaszczyk, Lucyna Łuczak-Noworolnik
- Kategoria: Wieści z GS1
Proponowane rozwiązanie i jego znaczenie z punktu widzenia poziomu obsługi pacjenta
Zgodnie z ustawą o działalności leczniczej oraz rozporządzeniem Ministra Zdrowia w sprawie warunków, sposobu i trybu zaopatrywania pacjentów szpitala w znaki identyfikacyjne oraz sposobu postępowania w razie stwierdzenia ich braku, każdy podmiot leczniczy jest zobowiązany kodować dane o pacjentach, a znaki identyfikujące pacjenta powinny zawierać "informacje pozwalające na ustalenie imienia i nazwiska oraz daty urodzenia pacjenta zapisane w sposób uniemożliwiający identyfikację pacjenta przez osoby nieuprawnione".
Głównym powodem wprowadzenia takich regulacji, jak wskazano w pierwszej części artykułu, była konieczność zapewnienia mechanizmu pozwalającego na ochronę danych osobowych pacjentów. Opaska z kodem kreskowym na nadgarstku pacjenta jest zgodna z wymogiem wspomnianej ustawy o działalności leczniczej w zakresie kodowania danych o pacjentach i jest często wykorzystywana w praktyce przez szpitale w wielu krajach na całym świecie. Badania wykazały, że około 20% błędów medycznych wynika z nieprawidłowego podania leku. Bardzo często przyczyną tych błędów jest niewłaściwa identyfikacja pacjenta. Rocznie w Stanach Zjednoczonych umiera z tego powodu nawet 100 000 osób. Dodatkowo badania przeprowadzone w Wielkiej Brytanii, a dotyczące wykorzystania czasu pracy pielęgniarki na oddziale, pokazały, jak palący jest to problem, choć niewidoczny na pozór. Każda z pielęgniarek spędza średnio miesiąc w ciągu roku na poszukiwaniu zagubionego sprzętu, materiałów medycznych lub dokumentów. Każdego dnia około 1/4 wszystkich pielęgniarek w szpitalu szuka karty chorobowej pacjenta lub jego danych laboratoryjnych. Większość z nich jest przekonana, że zastosowanie popularnej technologii kodów kreskowych z supermarketu istotnie pomogłoby zlikwidować te problemy. Prawie połowa z nich była również przekonana, że bransoletka z kodem pacjenta na jego nadgarstku istotnie pomoże w jego identyfikacji i pozwoli na zmniejszenie liczby pomyłek w stopniu ponad 50%. Rekomendowanym rozwiązaniem dla szpitali jest stosowanie do identyfikacji pacjentów opaski z kodem kreskowym, w którym przedstawiany jest nieznaczący numer pacjenta. Oznacza to, że w samym kodzie kreskowym nie ma dodatkowym informacji, a numer ten stanowi klucz dostępu do bazy danych szpitala, w której gromadzone są wszystkie dane na temat pacjenta, takie jak między innymi jego imię i nazwisko, data urodzenia oraz inne informacje, które mogą zmieniać się w sposób dynamiczny (na przykład rodzaj zażywanych leków). Dane w ten sposób przedstawione są niemożliwe do odczytu przez osoby postronne, a dostępne jedynie dla osób uprawnionych i wyposażonych w odpowiedni sprzęt, umożliwiający dostęp do bazy danych. Opaska z kodem kreskowym to nośnik określonych informacji, stanowiący jedynie fragment rozwiązania na rzecz ochrony danych osobowych.
Kluczowym elementem, wspomnianym wcześniej, jest informacja przedstawiona w postaci kodu kreskowego, czyli nieznaczący numer, odwołujący się do informacji gromadzonych w systemie teleinformatycznym szpitala. Ze względu na konieczność unikalnej i jednoznacznej - w skali podmiotów leczniczych oraz kraju - identyfikacji pacjenta oraz dla zapewnienia efektywnej i bezpiecznej terapii, zasadne byłoby stosowanie przez szpitale globalnych identyfikatorów GS1. W ramach globalnego systemu GS1 istnieje tak zwany Globalny Numer Relacji Usługowej, służący znakowaniu pacjenta (GSRN). Jest to 18-cyfrowy numer, który można przedstawiać w postaci standardowych kodów kreskowych, na przykład kodu liniowego GS1-128 lub kodu dwuwymiarowego GS1 DataMatrix.
Artykuł zawiera 15880 znaków.
Źródło: Czasopismo Logistyka
Wykorzystanie standardowych kodów kreskowych w celu identyfikacji pacjentów - ramy prawne