Organizacja przewozów drobnicy koleją
- Cisowski Tadeusz, Stokłosa Józef
- Kategoria: Transport i spedycja
W przewozach ładunków koleją, zwłaszcza zasadniczy przewoźnik, jakim jest PKP Cargo S.A. uzyskuje bardzo dobre wyniki w zakresie przewozów całopociągowych, w tym przewozów międzynarodowych. Tymczasem przewozy ładunków w pojedynczych wagonach lub niewielkich ich grupach, zmalały ogółem z około 80% w 1980 r. do ok. 30% obecnie.
Naganne, z punktu widzenia racjonalności obsługi transportowej kraju, skoncentrowanie działalności PKP Cargo S.A. na przewozach całopociągowych wynika z faktu, że są one efektywne ekonomicznie i mało skomplikowane technologicznie, podczas gdy przewozy wagonowe są mniej efektywne ekonomicznie, bardziej pracochłonne i dość skomplikowane technologicznie. Przewozy wagonowe w obecnej ich formie, ze względu na wątpliwą atrakcyjność, odgrywają w obsłudze transportowej kraju rolę mniejszą od uzasadnionej i możliwej. Konieczność racjonalizacji procesów przewozowych, przeciwdziałających marginalizacji transportu kolejowego w obsłudze tego segmentu rynku, jest oczywista. W warunkach rynkowych, przy dominującej roli transportu samochodowego zapotrzebowanie na przewozy wagonowe będzie występować wtedy, kiedy system organizacji potoków wagonów będzie optymalny. Tymczasem stosowane dotychczas metody tej organizacji są praktycznie heurystyczne i nie gwarantują rozwiązań optymalnych. Mowa tu o metodzie klasycznej Pietrowa A.P. i o chociażby zupełnie nieznanej w Polsce metodzie komputerowej Duwaliana S.W.
Obie te metody nie uwzględniają ograniczeń, związanych z liczbą torów kierunkowych i zdolnością przeróbczą stacji. Ponadto komputerowa metoda Duwaliana wymaga bardzo pracochłonnej ręcznej korekty operatywnej. W niniejszej pracy przedstawiono metodę podziału i ograniczeń, która eliminuje wady metod przedstawionych wyżej. Idea tej metody polega na wykorzystaniu skończoności zbioru wariantów (rozwiązań dopuszczalnych) i przejściu od pełnego do ograniczonego ich przeglądu. Ważną rolę odgrywa w niej ocena i odrzucanie nieperspektywicznych (niezawierających optimum) podzbiorów wariantów. W odróżnieniu od metod, w których kolejno łączy się relacje najbardziej opłacalne, w metodzie podziału i ograniczeń buduje się strukturalną współzależność relacji. Gwarantuje to uzyskanie optymalnego planu zestawiania pociągów, przy ograniczonych zasobach (torów kierunkowych lub zdolności przeróbczej stacji).
Artykuł zawiera 22000 znaków.
Źródło: Czasopismo Logistyka